Bugün bu kadarcık bir yazı işte bu kadarcık

*

Onunla ilgili şöyle bir teori vardır...

*

Aldığım ilk nefes, ölürken verdiğimiz son nefestir...

*

Gerçekten böyle midir bilmem...

*

Böyle olmasa bile bu cümlede bana çok iyi gelen bir sembolizm vardır.

*

Hayat dediğimiz şey de işte bu ilk ve son nefes arasında geçen süredir...

Böyle bir şeydir yani yaşamak...

Durmadan bir şeyi içimize çekeriz... Çektikçe de yaşadığımızı anlarız.

*

Nedir o içimize çektiğimiz şey öyleyse...

Biyologlara göre havadır...

*

İster fiziki deyin, ister biyolojik...

Her yerde bol bol bulunan bir şeydir işte...

*

Bayanlar ve baylar....

Önceki gece, içimize çektiğimiz havaya bambaşka mana veren bir insanı kaybettik...

Büyük bir şairi...

İkinci Yeni akımının en büyük şairlerinden birini, Ülkü Tamer’i kaybettik...

*

Çoğumuz onu Zülfü Livaneli’nin “Güneş Topla Benim İçin” şarkısının sözleri ile tanır...

Bazılarımız Ahmet Kaya’nın “Üşür Ölüm Bile” şarkısından...

“Bir soğuk yel eser

Üşür ölüm bile...”

İşte o satırlardan hatırlar...

*

Bense bir başka şiirinden, bir başka dizesinden bilirim
onu...

“İçime çektiğim hava değil, gökyüzüdür...”

İşte bu tek dizeden hiç unutmam, unutamam Ülkü Tamer’i...

*

Kırk yıldır yazı yazıyorum...

Hiçbir şiir dizesini bu kadar çok anmamışımdır yazılarımda...

*

Çünkü hep şunu düşünmüşümdür...

Yaşadığım şu şey bir hayatsa eğer...

Onu bu alelade hallerinden kurtaracak bir başka manasının, bir başka tarifinin olması gerekir...

*

Hava dediğimiz şey, çok öylesine kalır,
hayatın bana bahşettiği şeylerin yanında...

Bir gökyüzüm olmalıdır ki...

Onu içime çekebileyim...

*

Siz de düşünün bir kere...

Nedir her dakika, her an içinize çektiğiniz şey...

*

Senin, benim, hepimizin...

İçimize çekebileceğimiz bir avuç gökyüzü yoksa...

Kalmamışsa bir avuç gökyüzü...

*

Hayat dediğin şey nedir be kardeşim....

Nedir Allah aşkına...