Gül başarırsa, herkesin cumhurbaşkanı olacak…

Siyasilerin dünyası çok başkadır.

Bizim gibi düşünmezler.

Bizler gibi mantık yapıları yoktur.

Her şeyleriyle farklıdırlar.

Şu anda yaşananlara bizler farklı bakıyoruz, onlar ise çok farklı bakıyorlar.

Bizler, tarafların birer adım geri atmalarını son derece doğal görüyoruz. Onlar ise, geri atılacak tek bir adımın kendilerine çok pahalıya mal olacağına inanıyorlar. Ancak bir de kamuoyu var. Bir taraftan da, kamuoyunu gözlemek zorundalar. Zira her adımları yakından izleniyor. Gerilimi kimin arttırdığının, kimin daha uzlaşıcı davrandığının hesabı yapılıyor.

Kamuoyu son derece rahatsız.

Gidişin iyi bir gidiş olmadığı ve önemli bir tren kazası riskiyle karşı karşıya bulunulduğu hissediliyor. İnsanlarda telaş var. Birilerinin bir şeyler yapması bekleniyor. Bundan dolayı, önce TÜSİAD,  ardından da TOBB’un girişimleri alkış topladı.

Ancak en önemli adım,�Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün girişimiydi. Genelde büyük bir rahatlık yarattı.                  �                                                                         

Herkes çözüm istiyor, ancak bunun kolay olmadığı da ortada.

Cumhurbaşkanı’nın başlattığı süreç hiç mi hiç kolay değil. AKP ile muhalefet, köprüleri öylesine attılar ki, ortak bir noktada buluşmaları imkansız gibi. Ancak, unutmayalım ki, bu bir pazarlık süreci değil. Yani Gül,  “Siz kapatma davasından vazgeçin, siz de türban konusunu bir süre askıya alın” gibilerinden bir alış veriş başlatmayacak. Gidişin tehlikelerine değindikten sonra bazı telkinlerde bulunacak. O kadar.

Sonrası iktidar ile muhalefet liderlerine kalacak.

Onlar bir pazarlığa girebilirler mi?

Attıkları adımlardan geri çekilebilirler mi, bu aşamada kimse bilemez. Çok güç görünse dahi, bakarsınız olmadık sonuçlar elde edilebilir.

Gül açısından da bu girişim son derece önemli.

Toplumun bir kesimi onu hala AKP’nin bir parçası olarak görüyor. Hatta bu nedenle güven veremeyeceği, kabul görmeyeceği ileri sürülüyor.

Bence tam tersi gerçekleşiyor.

Muhalefet, Çankaya davetini kabul ederek, küçük hesaplar peşinde koşmadığını gösterdi. İsteseler, Köşk’e çıkmayı reddedebilirlerdi. Demek ki, onlar da kamuoyundaki gerilimin farkındalar.

İktidarın durumu da pek farklı değil. Unutmayalım ki, bugün bir çözüm bulunacaksa, anahtarlardan biri Başbakan’ın elindedir ve eğer bugün Erdoğan’ı ikna edebilecek tek kişi varsa o da, Abdullah Gül’dür.

Hele bu girişiminden bir sonuç elde edebilir, kavga gerilimini durdurur ve hiç değilse zaman kazanmamıza imkan yaratabilirse, o zaman bütün Türkiye’nin Cumhurbaşkanı olarak alkışlanacaktır. O da bunun farkında...

İlk peşrevler başladı.

Başbakan Erdoğan, eğer biraz uzlaşı niyeti varsa, Gül’ü dinler ve ona yardımcı olur ve Türkiye’yi düzlüğe çıkarır.

Kim ne derse desin, siyasilerimizden hepimizin bir beklentisi var.

Bizi hayal kırıklığına uğratmasınlar. Kısır politik oyunlara bizi kurban etmesinler. Düne kadar istikrar kalesi gibi görünen bu ülkeyi bir tren kazasına uğratmasınlar.

                                             �*                               �*                               �*

TOPU TACA ATMA MERAKI...

Bizim siyasetçilerimizin en büyük merakı, köşeye sıkışınca topu taca atmaktır.�Çeşitli gerekçeler bulurlar, yandaşlarını tatmin edecek sözler söylerler. Hepsinin tek amacı vardır: “aman, biz geri adım atıyormuşuz gibi görünmeyelim”.

Siyasetçi daima zeytinyağı gibi rakibinin üstüne çıkmak ister. Aslında, siyasetin doğası budur. Kimseyi küçümsemek veya suçlamak istemiyorum.

Ancak bu durum çok farklı.

Fazla oynanacak, fazla manevra yapılacak alan ve zaman yok. “Ben neden geri adım atayım, onlar atsın” diye düşünmeye başlanıldığı anda, hepimiz kaybederiz.

Herkesin kazanacağı bir formül bulunabilir mi?

Eğer Erdoğan gerçekleşmesi imkansız taleplerle ortaya çıkar, eğer Baykal ve Bahçeli, AKP’yi yerle bir edecek isteklerde bulunurlarsa, hiçbir sonuç alınamaz.