Kız sen vatanın neresindensin...

Manzara korkunçtu...

Dev kütleyi iskeleye bağlaması gereken halat, önce kırbaç, sonra giyotin olmuş; Zekeriya’yı hayattan, Çera’yı da bacağından ayırmıştı.

*

Oracıkta son nefesini veren Zekeriya, iskelede görevliydi. Aslında izin günüymüş o gün... Kaytarmayan, yan gelip yatmayan, tatil gününde bile çalışıp katkı sağlamaya çalışan her Türk vatandaşı gibi, bedelini ödemişti. İyi niyet, cezasız kalmaz bu ülkede... "Bana ne birader, ben dalgama bakarım" deseydi, yaşıyor olacaktı şimdi.

*

Çera’nın ise bacağı kopmuştu.

Kızı Verda ve annesi Eliza ile Bodrum’da güzel güzel tatil yapmış, İstanbul’a adım attığı an, başına bu felaket gelmişti. Apar topar hastane... Diktiler. Tuttu. Çok acı çekecek ama, şükür, yeniden yürüyebilecek yakında.

*

İzliyorum televizyonda...

Çera’nın ağabeyi var, Yako.

Anlatıyor...

"Hiç kimseden yardım görmedik. Hiç kimse arayıp, geçmiş olsun bile demedi. Şu ana kadar sadece İngiliz Konsolosluğu’ndan aradılar..."

Hoppalaaa!

Niye İngiliz?

"İsimlerimiz yabancı olduğundan, acaba İngiliz turist olabilir miyiz diye aramışlar... İngilizsek, yardım edeceklerdi."

Buyrun...

*

Hadise, Liverpool’da değil, İstanbul’da geçiyor, yanlış anlaşılmasın!

*

Çera, bizim...

Bizim insanımız.

Bu toprakların evladı.

Doğma büyüme.

Öz be öz TC vatandaşı.

*

Bir Allah’ın kulu zahmet edip, yapabileceğimiz bir şey var mı, diye sormuyor... Elin İngilizi, belki bizden olabilir diye, arıyor.

*

Bu arada, "vatandaşın tek eksiği o"ymuş gibi, Anayasa’daki "vatandaşlık tanımı"nı değiştirmeye çalışıyorlar...

En ihtiyacı olduğu anda halini hatırını sormuyor, "Senin tanımını iyi görmedim, bi düzelteyim" diyor...

Sen önce insan ilişkilerini düzelt!

*

Bacağın kopuyor, sormuyorlar... Ölüyorsun, aramıyorlar. Doğuruyorsun, rehin kalıyorsun... Şehit düşüyorsun, bavul gibi kamyonetle taşıyorlar. Kart borcunu iki gün geciktir, haczediyorlar, içeri tıkıyorlar... Gazeteciyi kovuyorlar!

E merak ediyorum...

Kim ki, bu sizin Anayasa’ya koymak istediğiniz vatandaş?