Bu adamın hastanede tedavi altına alınması gerekmez mi?

Bana kalırsa hayat böyle çekilmez. Mutlaka bir çözüm bulmalı. Adam neden hastanede gözetim altına alınmıyor mesela? Doktorları neden onu alıkoyup ne gerekiyorsa yapmıyorlar? İyi bir tedaviyle düzelemez mi bu gibi sorunları olanlar? Hem ona hem de bu genç kadına yazık değil mi?

Gazetelerin üçüncü sayfasına haber olurum diye korkuyorum

Sevgili Güzin Abla, eşimle ailemin izni olmadan, kaçarak evlendik. Annem en başından beri istemiyordu evlenmemizi. Çok da haklıydı ama onu dinlemedim...Neyse ki ailem bana sırtını dönmedi, kısa süre sonra barıştık.
Ama eşim çok takıntılı ve psikolojik sorunları olan biriymiş. Flört ettiğimiz süreçte hiç anlamadım.
Evlendikten sonra hastalığına bir çare bulamadık. Gitmediğimiz doktor kalmadı.
Hasta olduğu için çalışmıyor. Ben evde hem karılık hem kocalık görevi yapıyorum.
Bir de üstelik işitmediğim küfür, hakaret kalmıyor.
Tabii arada atılan dayaklar da cabası.
2012 senesinden beri hem alkol kullanıyor hem de kumar oynuyor. At yarışı ve bahis oyunları da var tabii...
Seneler sonra bir kızımız oldu. Ben hamile kaldıktan sonra her şey daha da kötüledi.
Ben korkunç bir hamilelik ve loğusalık dönemi geçirdim. Bana yapmadığını bırakmadı. “Bu çocuk benden değil” demeler, çocuğu istememeler... Daha neler neler...
Dayaklar, bıçakla üstüme yürümeler, öldürmeye kalkmalar, hastalığının sebebi olarak beni görmeler...
Sonra da “Allah’tan seni çok istedim, hem seni verdi hem de bu hastalığı verdi” diyor.
Zaten çok sorunlu bir çocukluk geçirmiş. Çok şişmanmış, gözlerini çok kırparmış, bu da onda tarifi olmaz hasarlar bırakmış.
Düşünün artık, bugüne kadar psikiyatrik olarak kullanılabilecek bütün ilaçları kullandı ve İstanbul’daki üniversite hastanelerinden birinin psikiyatri bölümünde, bize en son söylenen, bundan sonra kullanabileceği tek bir ilaç kaldığıydı...
Gırtlağa kadar borcumuz var, ben çalışıp hem evladıma bakıyorum hem de ona para yetiştirmeye çalışıyorum.
Allah’tan kayınvalidemle otuyoruz, o bana çok destek oluyor. Bazen katlanamayıp öz evladı için “Gebersin” bile diyor.
Çekip gitsem, eşimin huyunu biliyorum, mutlaka bir kötülük yapar. Çünkü serserilikte ve hainlikte sınır tanımaz. Ne yapacağı hiç belli olmaz.
Sonuçta gazetelerin üçüncü sayfasına haber olurum diye korkuyorum.
Hadi beni bırak, kızıma, anneme bir şey yapar korkusuyla yaşıyorum.
Size bu yazıyı yazmamın nedeni, yardım istemek değil aslında, gençlere tavsiyede bulunmak. Ailelerinin sözünü dinlesinler, onlara güvensinler. Son pişmanlık fayda etmiyor maalesef...
Rumuz: Oluruna bıraktım