Güya, geçen hafta açacaklardı. Bu haftaya ertelediler. Şimdi de, ay sonu filan deniyor.
*
Etine dolgun bi kadın, kucağında bebeğiyle Ankara garından otobüse biner. Yanına irikıyım bi arkadaş oturur. Kızılcahamam’a vardıklarında, kadın emzirmek için memesini açar, çocuğun ağzına dayar, çocuk direnir, başını öte yana çevirir, kadın uyarır, “alsana yavrum, bak yoksa amcaya veririm” der. Adam çaktırmadan gözucuyla bakar, önüne döner. Bolu’ya geldiklerinde, kadın yine memesini çıkarır, çocuk yine direnir, kadın yine uyarır, “al, yoksa amcaya veririm” der. Adam çocuğa bakıyormuş ayağıyla, memeye bakar, önüne döner. Adapazarı, İzmit, aynı sahneler tekrarlanır. İstanbul gişelere gelindiğinde, kadın yine “al çocuğum, yoksa amcaya veririm” deyince... Adam patlar! “Hanım hanım, vereceksen ver artık, Bolu’da inecektim, senin yüzünden buralara kadar geldim!”
*
Fıkra zannedersin ama... Açılım’ı anlatır.
*
Ya hiç açmayacaktın şekerim... Ya da madem açtın, verecen gari.
