Yasemin'ce

Yasemin BORAN

Şimdi yardım zamanı

Bir ülkenin tarihinde az rastlanır felaketlerden birini yaşıyoruz. Ve bu duyguyla kendimizi kaybediyoruz.

Şu anda büyük bir üzüntü, acı ve endişe duyguları içindeyim ve bu duygular neredeyse aklımı ele geçirmek üzere. Fakat, buna izin vermeyeceğim.

İşte bilgiye sahip olmak böyle durumlarda çok önemli. Böylece içinde bulunduğunuz durumun sadece tek bir tarafını değil, başka yönlerini de görebiliyorsunuz.

Üstelik şu anda annem, ablam ve onun çocuklarını düşünüyorum. Acaba ne haldeler? Sağ mı, enkaz altında mı, bilemiyorum. Onlar benim canlarım. Zihnimde görüntüleri teker teker canlanıyor.

Annemin yüzünün üzerinde ablamın suretini görmeye başlıyorum, sonra da çocuklar beliriyor. Ardından onların yüz hatları tanımadığım, bilmediğim pek çok insan şekline dönüşüyor. Sanki film oyunu gibi çeşit çeşit, farklı yüzler zihnimin içinde birbiri ardından canlanıyor.

Hepsinde de gördüğüm ortak bir ifade var; ‘‘acı’’.

Düşünüyorum; ‘‘Bu benim duygularımın yarattığı bir oyun mu’’ diye. Hayır. Biliyorum. Bütün duygular aynı ve ben de farklı değilim. Hemen, şimdi yardıma gitmeliyim. Ne haldeler öğrenmeliyim. Ve yapabileceğim her şeyi yapmalıyım. Herkes de böyle yapmalı diye düşünüyorum.

Hepimizin örgütlenip felaketin yaralarını sarmak üzere harekete geçmemiz gerek. Hem de oyalanmadan. Sivil örgütler nerede? İnsanlar nerede?

Şimdi, yardım zamanı. Yardımcı olmak için neyi bekliyorsunuz? Ben şu dakika gidiyorum.