Esas turnuva 3 Aralık’ta başladı
Son 16’da şu ana kadar sürprize ve duygusallığa yer yoktu.
Katar’daki 32 takımdan iki tanesini, Amerika ve Japonya’yı ayrı bir kategoride değerlendiriyorum. Sebebi de şu: Dünya Kupası’na gelen hemen herkes fiziksel olarak birbirine yakın seviyede. Senegal’in Hollanda’dan, Uruguay’ın Kosta Rika’dan ikili mücadelelerde, sprintlerde ya da havada çok farkları yok. Ancak Amerika’yla Japonya farklı. Amerika çok genç ve atletik. Japonlar’ın da adeta farklı bir motor seviyesi var. Her ikili mücadelede ayaktalar, her koşuda hızlılar.
HER 100 KiŞiDEN BiRi ÖN LiBERO!
Üstelik Hırvatlar dün sahaya 29 yıl 330 gün yaş ortalamalı, tarihin en yaşlı takımlarından biriyle çıktılar. Japonlar ilk devrede sahanın her alanında bir kişi fazla gibilerdi, hep çok mücadele ettiler, hep çok koştular. Ancak Perisic’in dehasına karşı koyamadılar 55’te. O dakikadan sonraysa başka bir müsabaka başladı Al Janoub Stadı’nda. “4 milyonluk bir ülkeden bu kadar fazla sayıda kaliteli merkez orta saha oyuncusu çıkıyorsa, sokaktaki her 100 kişiden biri ön libero olmalı” demişti Shearer bir seferinde. Hırvatlar, orta sahadaki yüksek standartlarıyla maçı penaltılara taşıdılar. Ve o aşamada da zaten sonucu duygusallık seviyesi belirledi.
BÜYÜKLER BÜYÜK GiBiLER ARTIK
Saat 20:45 sularında penaltı atışlarında şahit olduğumuz Japon duygusallığı, 22:10’da yerini Koreliler’e bıraktı. Brezilyalılar maça iştahlı başladılar, Vinicius’la da daha yedinci dakikada öne geçtiler. Kalan 83 dakikadaysa sahada artık iki değil, sadece bir takım vardı adeta! Koreliler dün 22:10’da turnuvaya veda ettiler, sadece uçağa valizleri yükleme işi kaldı geriye.
Şu ana kadar 6 maçı tamamlanan eleme turu için sanırım şunu söyleyebiliriz: Sürprize yer yok. Duygusallığa yer yok. Dünya Kupası 3 Aralık’ta adeta yeniden başladı ve büyükler büyük gibiler artık. Bugün de İspanya’yla Portekiz turu geçerlerse, sürprize tamamen kapalı bir ikinci tur bırakmış olacağız geride.
