Sanatın sustuğu yer

Canlarını dağlarda veren, umutlarını, yarınlarını mezara götüren genç insanları düşünmek... Ardında kalanların tesellisizliğini kim giderebilir?

Her şey bu ölümlerin karşısında önemsiz kalıyor, her şey baştan başa simsiyah.

İnsan gördüklerini yaşamadıkça, ülkesinde hissetmedikçe, onu etkileyen savaş filmi kareleri, savaş romanlarından alıntılar, dizeler hepsi etkisini yitiriyor.

Hepimiz sinemalarda, televizyonlarda nice savaş filmi seyrettik, belleğimizden nice kanlı görüntüler silinmedi.

Ama şimdi o bomba kilometrelerce ötede değil, benim gazetedeki odamda patladı. Çalışma arkadaşlarımla, bütün gün televizyonun başındaydık. Tek bir konuyu konuşuyoruz, tek bir olaya odaklanmışız.

Benim gibi, acıları, savaşları, kıyımları, sanatın penceresinden görme alışkanlığını ádet haline getirmiş, yaşam biçimine dönüştürmüş biri bile bu alışkanlığını terk ediveriyor. Bugün tek bir satır okuyamadım, tek nota dinleyemedim, içimden gelmedi. Hüzün bir sis gibi her yanımı sardı.

Dün sanatın sustuğu yerdeydim.

Matemzedeyim, ölenler, yaşamı anlamsız kılıyor.

* * *

TOPLUMUN ortak acılarını bölüşmek, bireyin kendi kişisel her şeyini unutup, dondurmaya alıp, sadece ve sadece toplumsal yanı harekete geçirmektir.

Acıların ülkesi, yerel coğrafyası olur mu? Üzüntülerin ulusalı, evrenseli ayrımı yapılabilir mi?

Yüzeysel bir hümanizmde, bütün insanlığa aynı duyarlılıkla bakılır iddiası, sözü, ne yazık ki hayatın getirdiklerinde zaman zaman doğruluğunu kaybediyor, bu klasik yaygın tanımını yalanlıyor.

Bizim ülkemizde, bizim insanımızın, bizim askerimizin, bizim gençlerimizin öldürülmesinin kemiğe dayandığı bir pazar gününde, insan bundan başka ne düşünebilir ki?

"Bizim" sözünü özellikle kullanıyorum, ölenlerin, şehitlerin aidiyetini unutmamak için.

"Bizim" sözü bir milliyetçi anlayışın simgesi değildir. Olabilir de, bu gibi acıları yaşamamak için, bu olaylar, hepimizin yaşam gündeminin birinci maddesi olmalı.

* * *

ÖLENLERİN ailelerine başsağlığı diliyorum.