Korku üzerine

Elbet değiştiremez.

Kimse değiştiremez.

Dünya bir araya gelse bile değiştiremez.

Bunu biliyoruz.

***

Ama niçin korkuyoruz?

Mezarlıktan geçerken karanlıkta ıslık çalar gibi bir halimiz var.

Bizi görüp duyan da zanneder ki üflesen yıkılacak bir yapıya sahibiz.

Sürekli evham. Sürekli şüphe.

Hep iğne üstünde oturuyoruz.

Sonra da çıkıp gürlüyoruz:

“Türkiye laiktir, laik kalacak.”

Bunu tekrarlamak bile gereksiz.

Doğrusu kanıma dokunuyor.

***

Benim teminatım, kadınlardır.

Ne hükümetler, ne zinde kuvvetler, ne de diğer anayasal kurumlar... Oralara gitmeye lüzum yok.

Kadınlar kâfi.

Çünkü benim kadınlarım, dünya kadınlarına benzemez.

Onlar, Kurtuluş Savaşı’nı nasıl sırtlayıp götürdüyse, rejimi de şefkatle kucakladı.

Benim kadınlarım.

Onlar ne AB’li kadına benzer, ne de İranlı kadına...

Hem gelenekçi, hem reformcudur. Güzel şeyleri muhafaza ederek modernleşmiştir.

Cesur ve hamlecidir. Tehlikeli izm’leri ilk sezen ve karşısına ilk dikilen odur...

Benim kadınlarım.

Erkeklerden daha kararlı, daha yürekli ve daha disiplinlidir.

Ve benim kadınlarım çok güzeldir... Anne, abla, teyze, hala, bacı, sevgili, nişanlı, eş...

Kokusu Türk, dokusu Türk, balı Türk.

***

Laiklik adına her gün atılan nutukları kös dinliyorum.

Çünkü korkmuyorum.

Benim kadınlarım var.

Nasırlı eller ve ojeli parmaklar.

Hepsine güveniyorum.

Laiklik, erkeklere bırakılmayacak kadar ciddi bir kurumdur.