Üniversitede ikinci bahar

Kimi aşık olup eÄŸitimini yarım bıraktı, kimi hiç baÅŸlamadı. 40 yaşına merdiven dayayıp zor günleri geride bırakınca yeniden hayallerini hatırladılar. Çocuklarının test kitaplarını çözdüler, dershaneye gittiler ve milyonlarca genci geride bırakıp üniversiteye girdiler. ‘Abla, teyze’ sıfatlarından hiç hoÅŸlanmayıp okulda sadece isimlerini kullanan, yine de gerektiÄŸinde sınıf arkadaÅŸlarına hem ablalık hem annelik yapan 8 üniversiteliyle maceralarını konuÅŸtuk. Ä°lkokul diplomam bile yoktu ÅŸimdi hayatım deÄŸiÅŸtiGüneÅŸ GüneÅŸ (43 yaşında, Yeditepe Ãœniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Moda Tasarım Fakültesi hazırlık sınıfı öğrencisi. 22 ve 18 yaşında iki kızı var)GüneÅŸ GüneÅŸ (ortada) kızı Ayça (18) ile aynı üniversitede okuyor. SaÄŸda ise diÄŸer kızı Aslı (22).Ä°lkokul 4’üncü sınıfta, babamın ölümü üzerine okulu bırakıp, annemle bir tekstil atölyesinde çalışmaya baÅŸladım. Çocuklarım büyüdü. Küçük kızım sınava girerken, ben de içimdeki okuma özlemini gidermeye karar verdim. Aslında tekstilde diplomasızlık bir ÅŸey kaybettirmiyor. Ä°hracat yaptım, ödüller aldım. MesleÄŸimde iyi yere geldim. Ancak, diploma içimde ukdeydi. BaÅŸarabileceÄŸimi, üniversiteli olacağımı hayal bile edemezdim. Önce ilköğretim diplomasını aldım. Sonra Açıköğretim Lisesi’ne girerek 2001’de mezun oldum. Kızım da aynı üniversitede okuyor. Onu kaydettirmek için Yeditepe Ãœniversitesi’ne geldim ve etrafa iç geçirip baktım. ‘Ben niye böyle bir üniversitede okuyamadım’ dedim. NASIL KAZANDI? Kitap açmış veya çalışmış deÄŸilim. ‘Sınava gireyim, ya tutarsa’ dedim, 185 puan aldım. Kızımın arkadaÅŸları 160 puan almıştı. Ä°nanamadım. Giyim tarzım bile deÄŸiÅŸti. Eskiden klasik giyerdim, ÅŸimdi spor. Gençler gibi giyinip, eÄŸleniyorsunuz. Onlar, size enerji veriyor. BaÅŸarım çocukları da motive ediyor. BUNDAN SONRA NE YAPACAK? Diplomalı modacı olmak, markalaÅŸmak istiyorum. TEPKÄ°LER Çevremdeki herkes tebrik etti. Defter, kitap alan çıkıyor. Çocuklarım çok mutlu. EÅŸimden ayrıyım. Bazen kızım, ‘İyi ki fazla çalışıp, benden fazla puan almadın, rezil olurdum’ diyor. Önce annesi olduÄŸumu sakladı. Sonra kendi açıkladı. Benimle gurur duydu. MESAJ Ä°nsanın içinde istek varsa sınır yok. Çocuklar büyüyor ve siz yalnız kalıyorsunuz. Ä°steyen her yaÅŸta baÅŸarabilir.Bu bir geç kalmışlık deÄŸil, ben hayatın bir yerinden tuttumTarlayana Çeliktop (40 yaşında, Yeditepe Ãœniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Plastik Sanatlar Bölümü son sınıf öğrencisi,17 yaşında oÄŸlu var)Kendi iÅŸimde, iç giyim üzerine çalışıyorum. Ama içimde hep okuyamamanın eksikliÄŸini hissettim. Ä°lkokuldan ayrılmıştım. 20 yaşında evlenip, 21 yaşında anne oldum. O yaÅŸlarda evlilik benim için kaçış, hürriyetti. 18 yıl sonra çocuÄŸum büyüdü, ilköğretim yerine lise diploması almak için harekete geçtim. İçimde hep bir eksiklik vardı. Açık Lise’den mezun oldum. NASIL KAZANDI? Birkaç ÖSS kitabı alıp, çalıştım. Bu binaya gelince giriÅŸ kapısı bana çok heybetli geldi. Kendimi küçük hissettim. Etrafta hep gençler vardı. Kazanınca inanamadım, çok heyecanlandım. BUNDAN SONRA NE YAPACAK? Master yapıp, kendi iÅŸimde ilerlemek istiyorum. Ãœniversitede çok ÅŸey öğrendim. En azından insanlarla iletiÅŸimim bile deÄŸiÅŸti. Gençlerin içinde olmam, oÄŸlumu daha iyi anlamama yardımcı oldu. Ãœniversiteye gelmeseydim yine arayış içinde olacaktım. Önemli ÅŸeyler yapmak, kendimi aÅŸmak istiyordum. Bu bir geç kalmışlık deÄŸil, ben de hayatın bir yerinden tuttum.TEPKÄ°LER OÄŸlum lise son sınıfta. Ãœniversiteyi kazanır mı, kazanamaz mı bilmiyorum. Çok da üstüne gitmiyorum. Çünkü, insan istediÄŸi zaman tıpkı benim gibi okuyabiliyormuÅŸ. EÅŸim beni ilk zamanlar pek desteklemedi. O da lise terk. Aslında eÄŸitim olarak birbirimize eÅŸitiz. Ona da söyledim. Ama, üniversite için kendi iÅŸ hayatından yeterince zaman bulacağını sanmıyorum.ANNELERE MESAJ EÄŸitim görmeden anne olmak zor. EÄŸitimli anne, doÄŸumdan yetiÅŸme tarzına kadar hayata çok daha farklı bakıyor, farklı çocuk yetiÅŸtiriyor.EÅŸim uzun süre alışamadı azmimi görünce bu yıl destekliyorBesriye Güden (38 yaşında, BahçeÅŸehir Ãœniversitesi İç Mimarlık Bölümü 2’nci sınıf öğrencisi, 8 yaşında bir oÄŸlu var)Liseyi bitirdim. Okumaya hep ilgim vardı ve çok istiyordum. Kendimi sürekli yetersiz görüyordum. Bankada çalıştım ama mutlu olamadım. BoÅŸluÄŸa düştüm. Bireysel geliÅŸme eÄŸitimlerine katıldım. Bende potansiyel olduÄŸunu gördüm. Kızım ilkokula, ben üniversiteye baÅŸladım. Beni gördükçe okumaya baÅŸladı. NASIL HAZIRLANDI? Sınava öylesine girdim. Resim dersi aldığım hoca yetenekli olduÄŸumu söyledi. Kayıt olmayı düşünmüyordum. EÅŸime bile sormadan sınava girdim ve kazandım.NE YAPACAK? İç mimar olarak çalışacağım. TEPKÄ°LER EÅŸim ilk 2 yıl alışamadı. Destekleyeci olduÄŸunu söyleyemem. Azmimi görünce bu yıl destekliyor. Sınıf arkadaÅŸlarım önce ÅŸaşırdı ÅŸimdi sınıf annesi gibi oldumTülay Ergenç (35 yaşında, BahçeÅŸehir Ãœniversitesi’nde İç Mimarlık Fakültesi 1’nci sınıfta. 15 ve 12 yaşında iki çocuk annesi)Liseden sonra evlenmeye karar verdim. Ãœniversiteyi düşünmüyordum. YoÄŸun bir hayatım vardı. Ä°ki çocuÄŸumu büyüttükten sonra içimde bir boÅŸluk oldu. Yazlık evimi dekore ederken, bunun mesleÄŸe dönüşebileceÄŸini düşünüp sınava girdim.NASIL KAZANDI? ÖSS kitapçıklarından soru çözdüm.TEPKÄ°LER EÅŸim destekledi ancak üniversiteye devam edebileceÄŸimi hiç düşünmedi. OÄŸlum benden utandı. Kızım daha rahattı. Sınıf arkadaÅŸlarım önce ÅŸaşırdı, sonra alıştı. Sınıf annesi gibi oldum. Ama, gençler bana enerji katıyor. Ancak çok yoruluyorum ve uykusuz gecelerim çoÄŸaldı. NE YAPACAK Åžimdiden eÅŸimin yeni açacağı iÅŸyerinin iç mimarisini yapıyorum. İç mimar olarak çalışacağım.MESAJ Kadınların kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenmesi lazım. Bir meslekleri yoksa üniversiteye gidip profesyonel meslek sahibi de olabilirler. Dershaneye baÅŸvurdum, yalvardım, çocukları rahatsız etmeme koÅŸuluyla kabul ettilerRozita Ä°ÄŸual (58 yaşında, Bilgi Ãœniversitesi Sosyoloji Bölümü hazırlık sınıfında. 2 çocuk ve bir torun sahibi)Okumayı çok istedim. Ailem, ‘Ne gerek var, evde otur, çeyizini iÅŸle, dikiÅŸini öğren, kısmetini bekle’ dedi. Karaköy Meydanı’nda kendimi yerlere atmıştım. Yıllar geçti, çocuklarım büyüdü. Ä°lkokul mezunu olmaktan çok rahatsızdım. Çocuklarımın ders kitaplarını okuyordum. Sonra çevrem beni kışkırttı. Sadece altı ay liseye giden bir arkadaşım ‘Biz lisede bunları gördük, iyi eÄŸitildik’ diyordu. Çocuklarım evlenince arkadaÅŸlarım kabul günlerine çağırdı. Kağıt oynamaya 3 ay zor dayandım. 50 yaşında ehliyet aldım. Sonra okula baÅŸlamaya karar verdim, ama kimseye söylemedim. NASIL HAZIRLANDI? Lise için dershaneye baÅŸvurdum. Kabul etmek istemediler. Yalvardım. Çocukları rahatsız etmeme koÅŸuluyla kabul edildim. Sınavlarda hep 5 aldım. Açıköğretim Lisesi’ne son dakika yazıldım. Eve geldiÄŸimde ‘Ben lise talebesiyim, açık veya kapalı fark etmez’ dedim. Ä°yi puanla lise diplomasını alınca yerimde duramaz oldum. 50 yıllık hayalim gerçekleÅŸmiÅŸti. Sıra üniversitedeydi. Dershaneye gittim, sekreter kabul etmek istemedi. Müdürün araya girmesiyle kabul edildim. Öğretmenleri iyi dinliyordum, çünkü kafam boÅŸtu. Hedefim Galatasaray Ãœniversitesi Felsefe Bölümü’ydü, puanım yetmedi. 4 yıl aynı puanı alınca Bilgi Ãœniversitesi’ne girdim. Hazırlık sınıfı okuyorum. Çok zor. BUNDAN SONRA NE YAPACAK Ãœniversitede asistan olmak istiyorum.TEPKÄ°LER Ä°lk zamanlar sınıfa girdiÄŸimde hoca olduÄŸumu sanıyorlardı. Sonra sınıf arkadaÅŸlarım beni kabullendi, kendileri gibi 20 yaşında görmeye baÅŸladılar. Hocam, teyze ya da abla yerine ismimle hitap ediyorlar. Kendimi 20 yaşında hissediyorum, tabii aynaya bakmadığım zaman! Bütün sınıf arkadaÅŸlarımın ve hocalarımın sevgisi, kabulleniÅŸiyle buradayım. Annelerinden istemedikleri yardımı benden istediler. Onlarla diskoteÄŸe bile gidiyorum. OÄŸlum benimle eÄŸleniyor, kızım gurur duyuyor. Kocamın hiçbir sorunu yok. Sınavlara çalışırken bana kahvemi bile hazırlıyor. MESAJ Kadınlar mutlaka eÄŸitilmeli. Hangi yaÅŸta olursa olsun, kendini geliÅŸtirmeli.Lise mezunu olmayı gururuma yediremiyordum birçok ÅŸeyi geride bırakıp Ä°stanbul’a geldimEmine Milli (38 yaşında, Bilgi Ãœniversitesi Ä°letiÅŸim Fakültesi birinci sınıfta. 19, 16 ve 10 yaşında üç çocuÄŸu var)Lise son sınıfta okulu bıraktım. Aşık olup, 18 yaşında evlendim. Sonra beÅŸer yıl arayla çocuk dünyaya getirdim. Her ÅŸeye sahiptim: Ä°yi bir eÅŸ, ev ve üç çocuk. Para harcamaktan, gezmek, tozmaktan sıkıldım. Mutlu deÄŸildim. Lise mezunu olmayı gururuma yediremiyordum. Birçok ÅŸeyi geride bırakıp, Ä°stanbul’a üniversiteye geldim. Kimseden izin almadım, ‘Yapıyorum’ dedim ve yaptım. NASIL KAZANDI? OÄŸlumla aynı yıl sınava hazırlandık. O biraz havaiydi. BaÅŸlangıçta onu motive etmek için derslere girdim. Sonra sınava hazırlanmaya karar verdim. OÄŸlumla aynı dershaneye gittim, aynı hocalardan özel ders aldım. 284 puanla ilk ve tek tercihime girdim. Haberi alınca 38 yaşımda ilk kez mutluluk gözyaşı döktüm. Önüm açılmıştı. TEPKÄ°LER Çocuklar destekledi ama eÅŸim pek istemedi. Sınavı kazanamayacağımı düşünüyordu. Kazanınca çevremin bana bakışı deÄŸiÅŸti. Ä°lk yıl kimi öğrenciler ‘evde otur, yemeÄŸini yap, evini temizle’ ÅŸeklinde tepki gösterdi, kimi ‘aferin, örnek oluyorsun’ dedi. Ãœniversite bana mutluluk veriyor, gençleÅŸtiÄŸimi hissediyorum. Ruhen kendimi 19-20 yaşındaki öğrenciler gibi hissediyorum. Artık hayatım daha planlı. Ãœniversitede çok zorlanmadım. Eskisi gibi evimin iÅŸini, yemeÄŸimi yapıp, çocuklarımı okula gönderiyorum. Tek zorluk sınav hazırlığı. BUNDAN SONRA NE YAPACAK? Ãœniversitede kalmak, asistan olmak istiyorum. Ä°kinci bir Betül Mardin olmamam için neden yok.MESAJ Ä°nsanlar kendilerini geliÅŸtirmeli, deÄŸiÅŸtirmeli. Mutlu olmak, ‘ben varım’ demek istiyorlarsa sürekli okumalı, seslerini duyurmak için kendilerini eÄŸitmeli. Â