Sevmek ve sevilmek için kendisi çaba göstermiş mi?

Sevgili Güzin Abla, yazılarınızı yaklaşık 30 yıldır okuyorum. Çok da yararlanıyorum. ‘‘Günümüzde sevgiye verilen değer neden bu kadar az?’’ başlıklı yazınızda okurunuz günümüzde insanların sevgiye pek önem vermediğinden yakınıyor, siz de verdiğiniz yanıtta buna kısmen katılıyorsunuz.Benim burada okurunuza sormak istediğim birkaç soru var: Sevgiden kastettiği nedir? Kendisi insanları seviyor mu? İçindeki sevgiden biraz bahsedebilir mi bize? Kendini ya da çevresindekileri seviyorsa, kendi için ya da esvdikleri için şimdiye kadar neler yaptı ya da yapıyor? Size de bir önerim olacak. Sevgi arayan bir insana iyi bir dilekte bulunmanız güzel bir şey ama, bunun nasıl olacağını ya da olması gerektiğini irdeleseydiniz bu genç okurunuza daha iyi yardımcı olurdunuz. Bu dostça eleştiriden ötürü bana kırılmayacağınızı umar, sevgi ve saygılarımı sunarım. Dr. Atanur Yıldız, Derince/KocaeliÇOK sevgili okurum, doğrusunu isterseniz gerek o okurumun yazısını, gerekse benim cevabımı biraz önyargıyla okuduğunuzu düşünmekten kendimi alamadım. Çünkü eğer dikkat ettinizse, o gencecik kızımız, çevresindeki insanlara elinden geldiğince sevgi gsöterip, dertlerini dinlemeye, yardımcı olmaya çalıştığını, hatta onlar mutlu olunca kendisinin de mutlu olduğunu, buna karşılık kendisini anlayabilen, seven kimsenin bulunmadığından yakınıyordu. Belki siz dünyada çevresi, ailesi, çocukları tarafından sevgiyle sarılmış, şanslı insanlardan birisinizdir. Elbette mesleğiniz gereği çevrenize hem çok yararlısınız, hem de karşılığında büyük sevgiler ve minnettarlık görüyorsunuzdur. Herkesin de kendine göre çevresine yararlı olma çabası olabilir. Ama sizinki tabii ki çok başka. Ama siz de görmüyor musunuz ki, insanlar giderek maddiyata çok önem vermeye başladıklarından beri, manevi değerleri önemsemez oldular. Anne babaları yalnızca para kaynığı olarak görüyor, evlilikleri de daha çok maddi çıkar uğruna gerçekleştiriyorlar. Siz çocuğunuza daha bebeklikten itibaren sevgiyi öğretebilmiş bile olsanız, o bu sevgiyle beslenmiş bile olsa, karşısındakine sevgiler vermek için çırpınsa da zaman zaman sert bir duvarla karşılaşabiliyor. Ve çok mutsuz oluyor. O yazıda da belirttiğim gibi, benim yine de tüm umudum yürekleri sevgiyle beslenmiş insanlarda. Yardımlaşmak, birileri için çaba göstermek, dost eli uzatmak, bu kısacık hayatımızda iyilikleriyle iz bırakabilmek için çırpınan birçok insan var hálá. Ve bu insanlar sevgiyi de, yardımı da hiç karşılıksız verebilen insanlar. İşte her şeye rağmen, ben umudumu onlar yüzünden tümüyle kaybetmedim. Bu genç kıza da, işte bu umudumdan bir parça verebilmek istedim. Ama sonuçta, insanların yüreklerindeki sevgiyi giderek kaybettiklerini, bu sütunda yıllardır yazmakta olan, kısıtlı imkánlarla da olsa, hem çevrelerine hem de okurlarına yardım için çırpınan ben ve annem kadar hiç kimse bu kadar yakından izleyemez. Acı ama gerçek.