Onlar hep çocuk kaldılar

Kitap, Haluk Bilginer’in doktor olma hayallerini de ortaya çıkardı. Haluk Bilginer, yıllar öncesinde kalan hayaliyle ilgili şunlary söyledi: "Babam bana bir mikroskop almıştı. İğnesiyle parmağımı deler, mikroskopta kanıma bakardım. Ölü sineklerin kanatlarını incelerdim. Aslında doktor olmak istiyordum. Bunu istememin asıl sebebi de kansere çözüm bulmaktı.
Kendisi büyümüş olsa da içindeki çocuğu yitirmeyen 49 ünlü isim, “Hep Çocuk Kaldılar” isimli kitapta Ethem Kocabaş’ın sorularını yanıtladı. İşte ünlülerin bilinmeyen çocukluk anıları...

Ali Poyrazoğlu: Masanın altı  Broadway’di
Kuklalarım vardı. Hep onlarla oynardım. Evde masanın altına bir kukla tiyatrosu kurmuştum. Yemek masasının kırmızı bir örtüsü vardı ve o bana tiyatro perdesi gibi gelirdi. Bir gün bir prodüksiyon hazırladım. Bir tane bebek ve bezden yaptığım köpek kuklası ile. Masanın altı Broadway oldu. Oyunun adı “Köpek Bıdık, Afrika Çöllerinde Vahşi Kargalara Karşı’ydı.

Anjelika Akbar: Marangozluğu severdim
Annemle babam çalışıyordu ve ben tek çocuktum. Bu nedenle kuklaların benim hayatımda önemli bir yeri vardı. İlginçtir, çocukluğumda marangozlukla ilgili şeylere çok ilgim vardı. İlgim o kadar yüksekti ki marangozluk ve yapılandırma araçlarına, küçük yaşlarda konser vermeye başladığımdan, annem elime birşey olacak diye çok korkardı.

Betül Arım: Fare zehiriyle intihara kalkışmıştım
12 yaşımdaydım. Bir gün balkonda oturuyordum. Karşımda da bir çocuk vardı, birbirimize bakıyorduk. Babam bana müthiş bir Osmanlı tokadı atmıştı. O gün yarım kutu fare zehiri içtim. Sonra bir mektup yazdım ve çorabımın içine koyup yattım. Sabah kalktığımda yaşıyordum. Mektubu yırttım ve bunu kimseye söylemedim.

Filiz Akın: Modacı olmak isterken
Ankara Koleji’nde parasız yatılı okurken iyi resim yaptığım söylenirdi. En çok hoşuma giden kağıttan bebek yapıp kendi tasarladığım kıyafetleri ona giydirmekti. Hatta bir keresinde ders çalışma saatlerimde bebeğime çizdiğim kürkü boyarken okul müdürü Cezmi Bey’e yakalanmış ve hafifçe azarlanmıştım. O zamanlar tekstilci ya da modacı

olacağımı düşünüyorlardı hatta annem bile. Ama ben değil de kız kardeşim Günseli ve kızı Zeynep Tozun modacı oldular.

Demet Akbağ: Eşarptan Türkan Şoray
Annemin bize verdiği sarı eşarp vardı. O eşarp benim Filiz Akın peruğumdu. Bir siyah eşarp vardı o da Türkan şoray peruğum. Tiyatro ve sinema aşkım o yıllarda başlamıştı zaten...

Erol Günaydın: Undan kar yağdırırdım
Babamın kamyonu vardı. Erzurum’a, Kars’a, Iğdır’a gider, dağlardan pamuk getirirdi. Küçüklüğümde bana oyuncak olarak otomobiller ve kamyonlar alırdı. Bahçede topraktan dağlar yapardım. Anneannemin ununu aşırır, kar serperdim bu dağlara. Demek ki Erzurum’un o karlı yollarından gide gele, kar benim hayal alemimde önemli bir yere sahip olmuş.

Haluk Bilginer: Kansere çare bulacaktım
Babam bana bir mikroskop almıştı. İğnesiyle parmağımı deler, mikroskopta kanıma bakardım. Ölü sineklerin kanatlarını incelerdim. İlerleyen yaşlarda evdeki bazı ilaçları karıştırsam ne olur diye bile merak ettiğim ve bu tür

deneyler yapmışlığım olmuştur. Ben hep doktor olmak isterdim. Doktor olmayı istememin asıl sebebi de kansere çözüm bulmaktı.

Hülya Koçyiğit: Film çekmek istiyorum
Bir oyuncakçı dükkanım olsa film makinesi tarzı bir oyuncak alırdım. Çünkü hep içimde bir eksiklik var. Ben de kendi filmimi çekmek istiyorum. Bu kadar film yaptıktan sonra artık kendi kendime küçük amatör filmler çekmek istiyorum. Montajını kendim yapmak, müziklerini kendim seçmek istiyorum. Onun için böyle bir oyuncağa şimdi çok ihtiyacım var.

Fuat Güner: Hayatım spordu
Neredeyse bütün çocukluğum topun peşinde geçti. Fenerbahçe genç takımına girdim. Beş sene profesyonel voleybol oynadım. Karayollarında ve özel bir şirkette mühendis olarak da çalıştım. Nitekim 8100 lira maaş alırken birden 125000 liralık bir cingıl yapınca ertesi gün mühendislikten istifa etim. Çocukluğumda hiç durmazdım, sabahtan akaşama kadar koştururdum.

Haldun Dormen: Ayağım hala sakattır
Şu an oturduğum eve yakın bir apartman vardı. Bu apartmanda da arkadaşım oturuyordu. Bir gün onunla bahçede

hırsız polis oynuyorduk. Birdenbire annesinin geldiğini duyduk. Arkadaşım koşturarak bahçeden çıktı, ben de bahçıvan evi gibi birşeyin üzerine çıkmaya çalıştım. Fakat oradan düştüm. Düşünce ayağım sakatlandı. Ameliyat oldum ama o ayağım sakat kaldı. "

Müjdat Gezen: Oyuncakçı çırağı oldum
En büyük avantajım dokuz, on yaşlarında Ömer Deniz’in oyuncakçı dükkanında oyuncakçı çırağı olmamdır. Orada Eyüp oyuncakları yapardık, tahtadan arabalar,

kamyonlar, lokomotifler, el arabaları ve yürürken hareket eden oyuncaklar. O oyuncakçıda ilk defa kendime, kendimin oynatacağı Karagöz biçiminde kuklalar yaptığımı hatırlıyorum. Aradan 55 yıl geçmesine rağmen hala o kuklalarım bugünkü gibi gözümün önündeler.

Perran Kutman: Masanın bacağı arkadaşımdı
İlk hatırladığım oyuncağım ve belki de arkadaşım demek daha doğru olur, ceviz masanın bacaklarıydı. Arkadaşım olmadığı için ceviz masanın bacaklarıyla konuşmak mecburiyetindeyim. Hep büyüklerin arasındaydım. Çok ilgi görüyordum ama bir taraftandan da yalnızdım. Bu yalnızlığımı da masanın bacaklarıyla konuşarak gidermeye çalışıyordum.