Muhtemel... (2)

SONUNDA ‘Muhtemel’ ile tanıştık. Bu öyle kolay olmadı. Arka bahçenin duvarının ötesine her gece bıraktığımız yiyecekleri gelip yiyerek bir anda yok olan muhtemel şeyi öğrenmek için yapmadığımız kalmadı.Adını ‘Muhtemel’ koymuştuk; ama ne?.. Muhtemel’in ne olduğunu öğrenmek için dürbün aldım.Dürbünle saatlerce baktım, mamalar duruyor.Dürbünün soğuktan buğulaşan camını silmek için ara verip yeniden baktığımda, mamalar tertemiz, kimse yok...Eski yönteme döndüm; duvarın bu yanına sinip arada bir kafamı aniden uzatarak ‘Şimdi yakaladım seni’ demeye...Her ani kafa uzatıp ‘Şimdi yakaladım seni’ dediğimde mamalar vardı, sonuncusunda ‘Şimdi yaka...’ dediğimde mamalar da yoktu, o her kimse de yoktu...Yani; Muhtemel...*Bizim Ayşe, ‘Çocuklarla oynayan bir sokak köpeği var. Çok cılızdı, şimdi tombul oldu’ dedi.İyi bir ipucuydu, onu bulduk.Çocukları çok sevdiği halde bizi görünce deliler gibi koşup geldi. Çünkü geceleri biz onu görmüyorduk; ama o bizi görüyordu.Oydu; Muhtemel...Orta boyda, erkek, sevecen; ama serseri bir sokak köpeği. Şimdi her gece yemeğini gelip yiyor ve sessizce gidiyor.Geçen gece Andree yemeğini götürdü, sonra ‘bir servis daha aç’ diye koşarak geldi.İnanılmaz bir şeydi gördüğümüz: Muhtemel iki misafir getirmişti. Bir cılız sokak köpeği anne ile yavrusunu. Kendisi uzakta oturmuş, yemeğini anne ile yavrusuna bırakmıştı.*Anne ile yavru köpek bir daha gözükmediler. Muhtemel oralarda, bizim mahalleden geçerseniz, onu yürüme yolunda çocuklarla oynarken görebilirsiniz.Biz önce bilmediğimiz-tanımadığımız-görmediğimiz bir ‘muhtemeli’ sevmiştik.O ise kendisine hiç benzemeyen, muhtemelen bilmediği-tanımadığı bir anne ile yavrusuna yemeğini vermişti.Düşünüyorum:Muhtemel insanların dünyasında... Aslında Muhtemel, muhtemel değil.Sadece adı öyle kaldı:‘Muhtemel...’