Kaybolan yıllar...

ÖMRÜM boyunca gazetedeki odamda ünlü insanlarla çekilmiş tek resim yer aldı; Yıldız Kenter ile bir kıyı meyhanesinde...Önceki sene TRT-1 için hazırlanan ‘Pako’ya Mektuplar’ın Cunda Adası’nda çekimleri vardı. Yıldız Kenter, Andree ve TRT ekibi bütün gün çekim yapıyorlardı.Akşamları Cunda’nın balıkçı lokantalarından birisinde tüm ekip toplanıyorduk.Yıldız Kenter’in ne kadar önemli olduğunu, sanatı bir gelinlik kadar lekesiz ve özenle nasıl üzerinde hep taşıyabildiğini görüyordum.Anılar ve umutlar birbirine giriyordu.Ben gözyaşları ile kahkahaların bu kadar yakın olduğunu ilk kez o gecelerde anlamıştım. *Dünkü gazetelerde devletin Yıldız Kenter’i maaşsız bıraktığı haberleri vardı.Akıllı devlet adamlarının yaptıkları yasa ‘Devletten emekli maaşı alanlar, bir kamu kurumunda çalışamazlar’ gibi bir şey dediği için, Kenter İstanbul Devlet Konservatuvarı’ndan maaş alamıyor. O da maaş almadan, yine de gidip öğrencilerini yetiştiriyor.(Onun için devletin akıllı adamlarıyla resimlerim odamda yok, Yıldız Kenter’le var.) 70 milyar doları akıllı devlet adamları tarafından çaldırılmış ve hálá toprağından suyuna kadar soyulmakta olan bir ülkede alın teri ile yaşamanın zorluğu bir yana...Yıldız Kenter’i sahnede ağlatıyorlardı.Boncuk boncuk gözyaşları yanağında, yanında öğrencileri, bir şarkı söylüyorlardı baktım:‘Bana kaybolan yıllarımı verseler...’*Ne yazık ki hep böyle olur.Zaman dönüp, densizlik-sululuk-kalitesizlik-pespayelik prim yapıp da değerler çürümeye başladığında, Yıldız Kenter gibiler ağlarlar.Kaybolup boşuna gitmiş, anlaşılamamış-algılanamamış yılları için.Ve ‘Kaybolan yıllarını’ isterler.Kimi zaman onlara kaybolan yıllarını geri vermenin bir olanağı yok mu diye düşünürüm.Belki de var.Ağlatmak yerine, o yılları sevgiye-saygıya-minnete-şükran ve teşekküre paketleyip vermek...Bu asla çok değildir...