Kağıt İnsanlar / Salvador Plascencia
Güncelleme Tarihi:
Oluşturulma Tarihi: Eylül 12, 2012 12:28
Sıra dışı bir yazardan oyuncaklı, dokunaklı ve iddialı bir roman: KÂĞIT İNSANLAR.
Yazarı roman karakterlerinin arasına, kâğıdı olay örgüsüne katan, yıkımı körükleyip küllerinden yeniden doğan, özgün ve çarpıcı bir metin. Alınyazısına karşı koymanın, kurmacanın ve başkaldırının, kayıplara rağmen ayakta kalmanın hikayesi... Kâğıt kadar hassas, kağıt kadar tanıdık.
Plascencia, Kâğıt İnsanlar’da pek çok öykü anlatıyor. Kalp acısı öyküleri var bu romanda; katman katman. Sonra savaşların öyküleri; acılara rağmen ayakta kalma savaşlarının, alınyazısına başkaldırı savaşlarının, yazarın romanıyla, roman karakterlerinin yazarın onlara biçtiği kadere karşı savaşlarının... Nihayetinde, Kâğıt İnsanlar, yaratanıyla beraber sefalet çeken bir evrenin resmini sunuyor; mücadele ve devinim içerisinde, her şeye rağmen ayakta kalmak için.
Plascencia’nın bu çok sesli romanı, alışılagelmiş anlatım tekniklerinden uzak; oyuncaklı ve inişli çıkışlı bir metin. Sütun sütun dizilmiş karakterler kendi sesleriyle konuşuyor; kimi zaman, yazarı mahremiyetlerine sokmamak için kara lekelerin ardına sığınıyor. Kağıdın olasılıklarını benzersiz biçimde kullanan Plascencia, şöyle diyor: “Sanırım benim ilgimi çeken, okuru elinde tuttuğu kâğıt hamuruna yakınlaştıracak bir yazın biçimi. Kâğıdın romana mekan olduğu, salt araç olmaktan çıktığı kitaplar.”
KÂĞIT İNSANLAR kısmen gerçeklere, kısmen kurmacaya dayanan, kâğıdın olasılıklarını benzersiz bir biçimde öyküye karıştıran, yaprak yaprak çoğalan ve soluk alan bir roman.
Plascencia, Kâğıt İnsanlar’da pek çok öykü anlatıyor. Kalp acısı öyküleri var bu romanda; katman katman. Sonra savaşların öyküleri; acılara rağmen ayakta kalma savaşlarının, alınyazısına başkaldırı savaşlarının, yazarın romanıyla, roman karakterlerinin yazarın onlara biçtiği kadere karşı savaşlarının... Nihayetinde, Kâğıt İnsanlar, yaratanıyla beraber sefalet çeken bir evrenin resmini sunuyor; mücadele ve devinim içerisinde, her şeye rağmen ayakta kalmak için.
Plascencia’nın bu çok sesli romanı, alışılagelmiş anlatım tekniklerinden uzak; oyuncaklı ve inişli çıkışlı bir metin. Sütun sütun dizilmiş karakterler kendi sesleriyle konuşuyor; kimi zaman, yazarı mahremiyetlerine sokmamak için kara lekelerin ardına sığınıyor. Kağıdın olasılıklarını benzersiz biçimde kullanan Plascencia, şöyle diyor: “Sanırım benim ilgimi çeken, okuru elinde tuttuğu kâğıt hamuruna yakınlaştıracak bir yazın biçimi. Kâğıdın romana mekan olduğu, salt araç olmaktan çıktığı kitaplar.”
KÂĞIT İNSANLAR kısmen gerçeklere, kısmen kurmacaya dayanan, kâğıdın olasılıklarını benzersiz bir biçimde öyküye karıştıran, yaprak yaprak çoğalan ve soluk alan bir roman.