Çözemedim gülüm...

NASIL anlatsam gülüm.Soba başlarında yer bulduğumda, mevsim yazdı.Yağmur yağdığında yoktu şemsiyem.Ne zaman şarkı söylemeye kalksam, unuttum şarkı sözlerini.Ve hıçkırığım tuttuğunda, genelde sinemada olurum.Kışlaya kapatıldığımda, mahallenin dilberleri ‘çıkmayı’ teklif ettiler de... Ben de aşk şiirlerimi nöbetçilere okudum.*Ne yapacaksın?Daha bizler küçücükken büyükler ‘Ne olacaksın bakalım?’ diye sorduklarında ve bütün çocuklar ‘Doktor’ olmak istediklerinde, ben küçük parmaklarımı koltuğun kenarında yürüterek ve ağzımı yamultarak ‘pilot’ olmuştum.Meğer gülüm... Ben yüksekten korkuyormuşum.*Yazgıdır bu.İşte şimdi yazı yazıyorum bildiğin gibi.Yazar olmak kolay da...Sorunum; nokta ile virgülün yeri...Hep karıştırırım, düzeltme servisindeki arkadaşlarım kızıyorlar; cümlenin ortasında nokta, sonunda virgül olabilir mi?Ben de her yere noktalı virgül koyuyorum. Uysa da uymasa da. Yine de kararsız kırpıştırıp dururum gözümü.Hangisi üstte olacaktı? Nokta mı, virgül mü?*İşte böyle gülüm.Olmayan paramla hayaller kurmuştum uzun uzun, param olduğunda baktım bitmiş hayallerim. Doğrusunu istersen parasız pulsuz da gitmesine giderdim...Ama her zaman bindiğim vagonları giden lokomotife bağlamayı unutmuştu makinist.Her seferinde kalakaldım.Olsun...Zaten yaşam dediğimiz şey; yok olanlarla yok olacaklar arasında geçen zaman değil mi?Bir kördüğüm.Çözemedim gülüm...