Basitlik özlemi

Ev kadınları haklı olarak (1) hayatımı kolaylaştırır ümidi/bahanesiyle (2) ama aslında insanoğlu/kızı yeniyi ve oyuncaklıyı sevdiğinden, imkânını zorlar, mutfağına çeşit çeşit robot alırlar. Önce onu mıncıklayan bunu biçen blenderler, mikserler; ardından portakal / meyve sıkanlar; yumurta pişilerler, yoğurt yapanlar, soğan sarımsak doğrayan, su ısıtan, Türk kahvesi / kapuçino / espresso / filtre / süzme kahve yapan, ekmek hamuru açan, ekmek yapan aletler...

Bu daha mutfak, banyodakileri (tüyleri önce buzlu kremle uyuşturup da yolan epilatörden tutun da, dişinizi su püskürtüp temizlerken bir yandan da radyo yayını yapan alete kadar...), merdiven altındakileri (elektrik süpürgesi, perdeyi yerinde temizleyen alet, gece dolaba astığınızda pantolonunuzu ütüleyen alet...), beyazları ve renklileri dışında hepsi yalan 30 fonksyonlu çamaşır makinesini ve tabii ki hanımların ‘çok özeline giren’ elektrikli aletleri saymıyorum bile...

Hanımlar bu aletleri birer birer alır, çoğunu bir kere bile doğru dürüst kullanamaz (beceriksizlikten değil, aletin karmaşıklığı ve kullanma kitabının anlaşılmasın diyeliğinden), ikinci denemeyi zaten canı bile çekmez çünkü lüzumsuz bir alışveriş yapmış olmanın huzursuzluğuyla, aletin karmaşıklığı üst üste gelir, derken... bunların ‘nereye kaldırılacağı sorunsalı’ patlak verir. Robot, koskoca karton kutusu ve içindeki köpüklerle bir yerlere sığmadığından (zaten ‘belki lazım olur’ diye atılmayan karton ambalaja yer bulmak ble ayrı bir meseledir) robotlar, uzun bir müddet, mutfak (banyo) tezgahının üzerini işgal eder, derken yukarıdaki bıkkınlık + umutsuzluk ve önce mikserin camı üst dolaba, ‘badisi’ alt dolaba, tencerelerin yanına tıkılır, yumurta makinesi garaja doğru ikiler, yoğurt makinesi evlenen kapıcı kızına kakalanır... Zaten üç gün sonra, robotu kullanıp bir çerkez tavuğu yapmaya kalksa, artık ne kullanma kitabının yeri bellidir, ne de fanusu, fişi, bıçağı bulup, bir araya getirmek mümkün...

Ama bu ‘robot sendromu’ yeni alışverişleri engeller mi, engellemez!..

Haa, Kadınlar Günü’nü idrak edeli şurada bir iki gün oldu, haksızlık etmeyelim, kadınlar ‘böyledir’ de erkekler yahut çocuklar daha mı iyidir? Zinhar!

Kaç erkeğin 6000-voltluk-saniyede bilmem-kaç-darbeli-çift-saplı-yeşil-renkli-elektrikli-matkabını kullandığını fiilen gördünüz? Evleneceği kadını seçmeyi bile annesiyle mahalledeki çöpçatan teyzeye bıraktığı halde, üç ay düşünüp, en karmaşığını seçtiği ‘home video system’e ilk hevesi geçtikten sonra elini süren kaç erkek vardır acep? Muşamba gibi suratı, haçan, tahriş olmasın diye ‘traştan önce yumuşatıcı krem, traştan sonra da apezant krem fışkırtan’ üç başlıklı iki vitesli nice traş makinesi, vazifeyi ‘kuru kuru’ icra etmek zorundadır, biliyor musunuz...

Çocuklar, eh, bir nebze, onlar yeni teknolojilere daha yatkın olduklarından, biz büyüklerden daha az savurgandırlar. Ama yine de, babalarının kafasına vura vura aldırdıkları (yahut da cep harçlıklarına yazık ederek aldıkları) akıl almaz ve çoğu da bir halta yaramaz cep telefonlarının kaç fonksiyonunu kullanıyorlardır acaba? Televizyonlarda bir reklam var, video çektiği, fotoğraf çektiği, müzik indirebildiği müjdeleniyor da, aletin aslında bir ‘cep telefonu’ olduğunu söylenmiyor bile, ‘telefon’ fonksiyonu satınalma güdüsünde o kadar geri plana düşmüş, düşünün...

Bütün bunları niye söylüyorum?

Şunun için: Teknolojiden ne beklenir, hayatımızı kolaylaştırması, hayat kalitemizi yükseltmesi, değil mi? Bütün bu saydığım aletlerin kaçı hakikaten lüzumlu acaba? Gerçekten hayatımızı değiştirenlerin de (cep, TV, bilgisayar...) bu kadar karmaşık ve oyuncaklı olmasına gerek var mıdır?