İtalya mest etti

Muhabbet dorukta, İtalyanların dillerinden bal damlıyor.  �

Türk-İtalyan forumunun altıncısının açılışında Emma Bonino böyle diyor, “Bir bisikleti düşünün. İlerlemezse ne olur? Düşer. Türkiye’nin Avrupa Birliği süreci de öyle. İlerleme olmazsa çökecek.”

Radikal Parti lideri Emma Bonino, geçen yıl ile bu yılı karşılaştırdığımızda ilişkileri esas olarak durağanlığın belirlediğini söylüyor, “Bir tıkanıklık var. Bu tıkanıklığı aşmak İtalya’ya düşer” diyor. Siyasetçilerden, iş dünyasına, sivil topluma kadar bütün İtalyanları Türkiye içen Avrupa’da çalışmaya çağırıyor.

* * *

* * *

İTALYAN Cumhurbaşkanı Napolitano da, kendisinin kaleme aldığı kulislerde konuşulan açıklamalarında Türkiye’nin Avrupa Birliği üyeliğine adanmışlıktan söz ediyor.

Gerçekten de Avrupa’da Türkiye’yi en fazla destekleyen ülke İtalya, ama konuşmaların satır aralarında dikkatimi çeken bir şey oluyor.

İmtiyazlı ortaklık önerilerine karşı çıksalar da, konuşmacılar Türkiye için müzakerelerin mutlaka tam üyelikle sonuçlanmayabileceği demek olan “ucu açık süreç”e karşı bir şey demiyorlar. “Müzakere sürecinde tıkanıklık aşılsın, bunun için çalışalım ve Türkiye’ye bir üyelik tarihi verilsin” de demiyorlar. Ki bunun dışında artık hiçbir güzel söz ruhumu okşamıyor. �

Kıbrıs konusuna gelince, orada da Frattini, “Çözüm için Türkiye cesur adımlar atmalı” diyor.�

“Bu tıkanıklığı aşmak için biz de Kıbrıslı Türkler üzerindeki izolasyonların kaldırılmasından işe başlayalım” denmiyor mesela.

Ki ben, Türkiye’nin AB üyeliğinin ne kadar desteklendiği ifade edilen her güzel konuşmanın satır aralarında böyle bir vurgulama yapılıyor mu yapılmıyor mu diye bir arayış içine girerim her seferinde.

Eğer, aradıklarımı bulamazsam, o zaman da somut durumu değiştirecek kararlar değil de acaba neden bu kadar güzel şeyler söyleniyor diye bir merak düşer içime.�

Bu güzel sözlerin içi boşsa, maksadı ne diye?