Portishead

Hem ağlarım hem dinlerimUzaylılara inandığımı söyleyemem, yalan olur. Ancak bir süredir tuhaf bir düşünce beynimi kemiriyor; Bristol'de yaşayanların bu dünyadan olmadıklarını düşünüyorum. Hem Tricky'nin hem de Portishead'in Bristol'den çıkmaları da bir tesadüf olamaz herhalde...2-3 yıl kadar önce, Portishead'in ilk albümü ‘‘Dummy’’yi dinlediğimde, kendi kendime ‘‘Eğer bu bir müzikse, benim şimdiye kadar dinlediklerim neydi?’’ diye söylenmiştim. Hakikaten çok başarılı bir albümdü. Solist Beth Gibbons'ın sesi, bugüne kadar dinlediğim en özel seslerden biriydi. Müzik dünyasında Beth Gibbons'ın adının çağdaşlarıyla anılacağını hiç sanmıyorum. Çok daha farklı bir yerde olacak. Sesinin iyi olduğunu bildiğim Björk filan bu kadının yanında hikaye kalacak. Portishead'in müziğine ‘‘trip-hop’’ demek gibi bir eğilim var. Ama sadece ‘‘Portishead’’ demek daha iyi olur...Bristol'ü görmedim. Ama çok karanlık bir yer olduğunu tahmin ediyorum. Geoff Barrow ve Beth Gibbons'la diğer elemanlar Adrian Utley, Dave McDonald, acıyı estetik hale getiriyorlar. Umutsuzluk, aşk acısı, sıkıntı, ve müziğin duyulduğu bütün alanı kaplayan bir hüzün dalgası. Ancak işin ilginç yanı, bu kadar sıkıntıya rağmen sıkılmıyorsunuz. Bu nasıl bir kimyadır çözemedim.Portishead'in ikinci albümü ‘‘Portishead’’ yürek rendeleyen bir albüm. Her parça bir sis perdesinin içinden çıkıyor, boğazınıza bir şeyler tıkıyor ve sahneden çekiliyor. Ardından bir diğeri, bir diğeri... Peki bu kadar sıkıntı, total bir can sıkıntısına dönüşmüyor mu? İlginç ama hayır. Albümü bir daha dinlemek istiyorsunuz. Tek tek şarkılar üzerinde durmak gereksiz. ‘‘Portishead’’ albüm olarak bir başyapıt.Portishead'in bu yılın veya 90'ların değil, tüm zamanların en iyi gruplarından biri olacağına eminim. Bu sözler biraz abartılı gibi geliyorsa, ‘‘Dummy’’nin ardından yeni bir albüm üretmek için çok acı çektiklerini ve çok kafa patlattıklarını söyleyen Portishead'in yeni albümünü dinleyin. Hem ağlayın, hem dinleyin. Sonra bir daha, bir daha, bir daha...