Japon usulü intikam

Bugünlerde kızımın tamagotchisine ben bakıyorum. Okulda rahatsız etmesin diye işe getiriyorum. Karnı acıkınca besliyorum. İnanılmaz aç gözlü bir yaratık; felaket dondurma yiyor. Çok da arsız. Havuçla elmayı hiç sevmiyor. Ölmesin diye üzerine titriyorum. Avuç içi kadar bir sanal oyuncağın esiriyim artık. Evet, kesinlikle eminim Japonların intikamı bu.

Sonra The Independent'te Suzanne Moore'un ‘‘Anne-Babalar için tamagotchiler’’ yazısı gözüme çarpıyor ve tamagotchi kültürümü genişletmek üzere okumaya koyuluyorum. O da ne! Kadın da aynı dertten mustarip... Kızını geceleri rahatsız etmesin diye tamagotchiyi yatağına aldığını yazıyor. İşe de götürüyormuş.

Sadece o da değil. İş toplantısı yaptığı akademisyen bir kadının da ikide bir çantasındaki tamagotchinin düğmeleriyle oynadığını farkettiğini anlatıyor. Çünkü İngiltere'deki okullarda tammy'ler kesinlikle yasaklanmış. Şimdi erken yaşta torun sahibi olan bütün anne-babalar sanal ev hayvanlarıyla boğuşuyormuş.

Japonların tarihi intikamı sadece İngiltere'yle de sınırlı değil. Çin, Güney Kore, Singapur ve Filipinler'de ulusal değerler ve eğitim sistemi aşınacak korkusuyla tamagotchiler okullardan menediliyor.

Alman Der Spiegel Dergisi'nde çıkan yazıda, ülkeyi kasıp kavuran tamagotchi hastalığının artık sapıklık düzeyine eriştiği anlatılıyor. Okudukça dehşete düşüyorum. Gerçi bizim evdeki öz bir tamagotchi değil. Rakuraku Dinokun adıyla piyasaya sürülmüş bir taklit. Ama, huyu suyu aynı olduğu için nasıl bir belaya çattığımızı yavaş yavaş farkediyorum.

Dergideki yazıya göre Almanya'da çocuklar tamagotchilerini doyurmak uğruna, kahvaltı sofrasına uğramıyor. Hamburglu bir nörolog, sekiz yaşındaki küçük bir hastanın, ancak civcivini hemşireye teslim ettikten sonra muayene olmayı kabul ettiğini anlatıyor. Din derslerinde ‘‘Arkadaşım Tamagotchi ve ben’’ konulu kompozisyonlar yazılıyor.

‘‘Tamagotchilerinize şefkat ve itinayla bakılır...’’ Şaka gibi görünüyor ama, bu da ciddi bir gazete ilanı. Düsseldorf'ta yaşayan bir İtalyan şu sıralar 15 tamagotchiye bakıyor. Çoğu da öğrencilere ait. Sabahları hepsini evlerden birer birer topluyor ve günlüğü 5 marktan bakım hizmeti veriyor.

Internet'teki tamagotchi sayfalarını açınca mezarlıklarla karşılaşıyor, sanal hayvanı ölen binlerce kişinin içli satırlarını okuyorsunuz.

Internet'teki chat sayfaları da ayrı bir alem. Kızın biri ‘‘İkiz sahibi olmak için ne yapmam gerekir?’’ diye bilenlere soruyor. Şöyle bir cevap geliyor: ‘‘Tammy öldüğü zaman bütün düğmelere birden bas. Bip sesi gelince B ve C düğmelerini bırakıp, reset'e bas. O zaman karşına iki yumurta birden çıkacaktır.’’

Bir de tamagotchilerine işkence etmekten zevk alan sadistler var. Internet'teki sapık sayfalarında, sanal hayvanlara nasıl eziyet ettiklerini anlatıyorlar. Oğlanın teki, ‘‘Okşanmak istediği zaman, çatlayıncaya kadar yemek yediriyorum’’ diyor. Bir başkası da Internet mezarlığına şu notu düşüyor: ‘‘Tamagotchimi ben öldürdüm!’’

Şu sıralar ben de bir cinayet planı hazırlıyorum.

Tamagotchi köleliği

JAPON Bandai şirketinin icadı olan yumurta biçiminde küçük dijital ekranlı oyuncağı açınca başlattığınız yeni hayatın tüm sorumluluğunu da üstleniyor, civciv, kedi, köpek ya da dinozor beslemeye başlıyorsunuz. Onu yıkıyor, ders çalıştırıyor, ısısını ayarlıyor, uyurken ışığını kapatıyor ve oyun oynuyorsunuz. Bu oyunu, keyif almak için değil, onu eğlendirmek için oynuyorsunuz. Sahip olduğunuz oyuncak, sizi ele geçiriyor. Artık ona itaat etmeye başlıyorsunuz. Çağdaş anne-babalarla çocukları arasındaki köleliği andıran ilişki, bu kez çocukla tamagotchi arasında yaşanıyor. Anne-babayı parmağında oynatan çocuk, tamagotchiye esir düşüyor.