Evlat edindiğim yavrucakların bir babaya ihtiyacı var!

Rumuz: Yapayalnız Sn. Güzin Hanım, ben 44 yaşında, İstanbul'da yaşayan yüksek tahsilli, emekli olduğu halde halihazırda çalışan bir bayanım.Severek ve 3 yıl arkadaşlık yaparak evlendiğim insanla evliliğimizin 9 yılında birlikte karar vererek, Anadolu'da bir hastanenin kapısına bir kutu içinde terk edilmiş biri kız, diğeri erkek ikiz bebekleri TV ekranında görerek evlat edindik.Ancak bu olaydan sonra eşim ailesinin de etkisinde kalarak beni ve çocukları dışladı. Kucağımda 1.5 yaşında iki çocukla birlikte beni evden atmaya kalktı. Sonradan anlıyorum ki benimle işi bitmişti. 11 yıllık evliliğim boyunca kazandıklarımı (mevki sahibi bir bankacı olduğumdan iyi kazanıyordum) gayrimenkulleri ‘‘Seni beni yok’’ diyerek üzerine yapmış, benim kazandığımı da sahiplenmeye alışmıştı. Boşanma velayet davası (herhangi bir nafaka ve tazminat talebi olmaksızın) açıp savcılık, kaymakamlık aracılığıyla eşyalarımı polis nezaretinde alarak kucağımda 1.5 yaşında ikizlerle baba evine geri döndüm.Baba evinde bir yıl kalıp kendi aldığım eve geçtim. Kısa bir zaman sonra babamı kaybedip iyice sahipsiz kaldım. Hayattaki tek kardeşim (40 yaşında, erkek) zaten ilk geldiği günden beri çocuklara diş biliyordu. Benim ‘‘Kendi çocuklarına mal kalmasın diye sokaktan çocuk aldığımı’’ ifade ederek benimle tüm ilişkilerini kopardı. Ama ne acıdır ki bu kez annem son 11 aydır lenf kanserine karşı mücadele veriyor.Bugün çocuklar 10 yaşına bastılar. Şu anda Kadıköy'de bulunan pansiyonlu bir ilköğretim okulunun 4. sınıfına devam ediyorlar. Geçen yıl hayatlarının kurtulmasını temin etmek için Darüşşafaka sınavlarına sokmak istedim. Okul genel müdürünün isteği üzerine biyolojik anne ve babalarının meçhul olduğu kararını mahkemeden aldırdım ve sınavlara hazırlamak için 6 ay hafta sonları eve özel hoca aldım. Ama nafile. Babaları ölmüş olmadığı gerekçesiyle çocuklar sınava dahi kabul edilmediler.Ailemde ise beni herkes seyrediyor, evet sadece seyrediyor. Bana hiçbir şekilde destek vermedikleri gibi, sadece eleştirip (çocuklara baktığım içip aptal olarak niteleyip) nasıl tökezlerim diye bekliyorlar.Eski eşime gelince, kendisi bir hanımla 4.5 yıldır evli, çocuğu yok. Benden eline geçirdiklerinin önemli bir bölümünü kaybetmiş durumda. Yeni eşi çocukları baştan kabul ederek evlendi ise de bir günlüğüne misafir olmalarına bile razı olmuyor. Kısacası inançları kuvvetli bir insan olarak söylüyorum, ‘‘Bana tek yardım eden Allah.’’Nihai olarak rumuzumda da belirttiğim gibi yapayalnızım. Benim karakter sahibi, sosyo-ekonomik durumu ve yaşı bana uyan birine, çocukların ise onlara benim gözümle bakacak, vicdan, merhamet sahibi eskilerin deyimiyle Allah'tan korkan, kuldan utanan bir babaya ihtiyaçları var.Köşenizin bir evlilik postası niteliğini taşımadığı bilincindeyim. Ama yıllardır geniş bir okuyucu kitlesine hitap ediyorsunuz. Dolayısıyla bana yardımcı olacağınıza inanıyorum.SEVGİLİ okurum, dediğiniz gibi köşem bir evlilik postası değil. Ancak bu tür bir çağrıya cevap vermemek mümkün mü? Yaşadığınız bütün bu olaylar karşısında yine de vargücünüzle ayakta durmayı başarmanız kutlanacak bir durum. Hele o evlat edindiğiniz iki yavrucağı hiçbir şekilde terk etmeyip tüm kısıtlı olanaklarınızla bakmaya çalışmanız çok büyük bir fedakárlık. Bu durumda acaba Milli Eğitim Bakanlığı bu tür olumsuz bürokratik engelleri kaldıramaz mıydı? Bu çocukları himaye edecek, onlara iyi bir gelecek sağlayacak yerde, terk edilmiş ve sokağa bırakılmış bu yavrucaklara hala babaları varmış gibi muamele etmek doğru mu? Bir de şu eşinize ve erkek kardeşinize gelelim. Zaman zaman bana erkek düşmanıymışım gibi sitem eden erkekler oluyor. Gelin beyler bu hemcinslerinizi siz değerlendirin bakalım. Ben bir şey söylemiyorum. Öykünüzü burada yayımlıyorum. Umarım, eski eşinizle aynı nitelikleri taşımayan dürüst, iyi yürekli, şefkatli ve sevecen birileri çıkar, adresinizi ve telefonunuzu saklıyorum. Allah yardımcınız olsun sevgili kardeşim.