En değerli taş

Zirveden aradığı sevgilisi Hilal’e evlenme teklif eden Çelikkol, ‘Evet’ yanıtını alınca ona ‘tek taş’ olarak zirveden aldığı küçük bir taşı hediye etti. Hilal, “Bu benim için en değerli
taş” dedi.

ADANALI makine mühendisi ve amatör dağcı 28 yaşındaki Mustafa Kemal Çelikkol, 2007’de geçirdiği motosiklet kazasında sağ bacağını diz altından kaybetti. Hastanede 107 gün kalan, 5 ameliyat geçiren Çelikkol, motosiklete binmek dışında eski yaşamına döndü. Dağcılıktan da kopmayan Çelikkol, 24 Ekim’de Aladağlar’ın 3 bin 723 metrelik Emler Zirvesi’ne tırmandı. Zirveden aradığı sevgilisi Hilal’e evlenme teklif etti, ‘Evet’ diyen sevgilisine zirveden aldığı küçük bir taşı hediye etti.

Hayatını değiştiren kaza

Mustafa Kemal Çelikkol’un hayatı, 19 Mart 2007 sabahında değişti. Çalıştığı TEMSA fabrikasına gitmek için motosikletiyle yola çıkan Çelikkol, otoyola girdikten sonra CıBıR adını taktığı Honda CBR 1000 RR marka motosikletine gaz verdi. Birkaç yüz metre sonra şerit değiştirirken bir otomobil gördü. O andan sonra tek hatırladığı, yerde acı içinde yatarken bir polis memurunun ehliyetini istemesiydi. Hatırlamadığı 20 dakika içerisinde, otomobilin sağ yanından hızla çarpmış, motosikletinin ön kısmı parçalanmış, uzun süre asfaltta sürüklendiği için sağ bacağı kopmuş ve vücudunda ağır yaralar oluşmuştu. Çelikkol hastanede ameliyata alındı ancak bacağı yerine dikilemedi. Hastaneden protez bacakla taburcu olduğunda yürümekte güçlük çeken Mustafa Kemal Çelikkol, kısa sürede normal yaşantısına döndü. Dağlardan da vazgeçmeyen Çelikkol, Toroslar’da zaman zaman 12 kilometrelik yürüyüşler yaptı. Ancak gözü yıllardır hayalini kurduğu Emler Zirvesi’ne tırmanmaktı.
 
Dimdik ayakta duracaktım

Hayatının teklifini 22 Ekim günü Ortopedia Hastanesi doktorlarının da aralarında bulunduğu bir dağcı grubundan aldı. Grup, Emler Zirvesi’ne Çelikkol’u da götürmek istiyordu. Çelikkol, davetten sonra yaşananları şöyle anlattı: “Yapabileceğime yürekten inanıyordum ama benim için çok tehlikeliydi. 24 Ekim’de grupla buluştuk. Demirkazık Dağevi’nden bir traktöre binerek Sokullu Pınar’daki kamp yerimize geldik. Bir aksilik çıkmaması için dua ettim. Sabah 06.00’da tırmanış başladı. Yolun bir kısmına katır sırtında devam ettik. Kapı, Karayalak Vadisi, Çelikbuyduran derken Emler Zirvesi’ne giden patika yol görünmüştü. İlk kez o zaman kesin olarak emin oldum. Bu zirveye çıkacaktım. Gerekirse sürüne sürüne... 13.30 sıralarında zirveye vardık. Kendime, aileme, sevdiklerime bir söz vermiştim. Kaza veya başıma gelenler beni yıkamayacaktı. Dimdik ayakta duracaktım. Bunu başardığım andı Emler Zirvesi.”