Dante'nin cehenneminden Eskişehir cennetine

ÜÇÜNCÜ kez Eskişehir'deyim. İlk kez tahminen 40 yıl önce bu şehre gelmiştim.Sessiz, neşesiz, içine kapanık bir Anadolu şehriydi.Her akarsuyun bir sesi vardır... Porsuk Çayı sanki bunu yalanlıyordu.O zaman Altın Kitaplar Yayınevi'nin yönetmeniydim. Çevirmen Dr. Feridun Timur'la konuşmaya gelmiştim. Dante'nin ünlü İlahi Komedya'sını Türkçe'ye çevirmişti, yayın anlaşmasını Eskişehir'de imzalamıştım.Gece İstanbul'a dönüş trenini beklerken, Buruk Acı filmiyle vakit öldürmüştüm. * * *İKİNCİ kez Anadolu Üniversitesi'nde bir konuşma yapmak için gelmiştim. Bir üniversitenin bir şehri nasıl değiştirdiğini, genç soluğun o şehri nasıl canlandırdığını görmüştüm.Kapalı perdelerin ardındaki sıradan yaşamlar, dışardaki çocukların seslerini duyabilmek için, yavaş yavaş perdelerini kaldırmakla yetinmemiş, pencerelerini aralamıştı.Değişik kentlerden gelen öğrencilerin oluşturduğu mozaik, etkileşim yalnız onları değiştirmemiş, bir Baudelaire dizesi gibi bütün Eskişehir'i zarflamıştı. Zarf mazrufu (zarfın içindekini) değiştirmişti.Dante'nin yalnızlar cehenneminde yaşadığım Eskişehir yavaş yavaş bilginin cenneti olmuştu.* * *DÜN üçüncü kez Osmangazi Üniversitesi'nin çağrısı üzerine Eskişehir'e geldim.Yeni bir üniversitede öğretim üyelerinden öğrencilerine kadar bir işi başarmaya kendini adamış, modern meczuplarla (cezbeye kapılmışlarla) bir aradaydım.Yeşillikler içindeki bir öğretim kurumunda yarına hazırlanan insanların coşkusu bana da sindi. * * *İSTANBUL'DAN her ayrılış bana nedense hüzün verir.Anadolu köylerinden geçerken, ıssız evlerin duruşunda; asılmamış ramazan mahyalarını okudum.Bir kamyonun arkasına takıldığımızda Cahit Külebi'den dizeler mırıldandım.* * *ESKİŞEHİR'İ yazacağım.Hiç olmazsa, bir şehrin gelişimini anlatarak, şifa bulmaz karamsarların biraz iyimser olmalarını sağlayacağım.Tabii kara gözlüklerini çıkarmayı kabul ederlerse.