Topuklu ayakkabılarıyla Arnavut kaldırımlarında yürüyebilen,
Beyaz atını prensinden önce bulan,
Açılmayan kavanozlara kafa tutan kadınların yazısı…

Her kadın bir leydi olarak doğar, taa ki ağzından ilk küfür çıkana kadar…

Çorba yaparken diğer ocakları boş bırakmayıp çorba süresinde üç yemek çıkarabilen,
Bir yandan oje sürerken diğer yandan onun kuruma süresini hesaplayıp ev işlerinden ojeleri bozmayanı seçip aynı anda yapan,
İş akışını tamamlarken yan browserda akşam pişireceği yemeği de bulan,
Hafta sonu hem arkadaşlarıyla buluşup hem de evi mum gibi yapan,
Sevgilisine ya da kocasına doğum günü gibi özel günlerde yapacağı sürprizlerii aylar öncesinde planlamakla kalmayıp kendi doğum günü hediyesini bile kendisi alan “güçlü” kadın olmaktır bize uygun görülen. Aslında çoğu zaman da yanlışlıkla olunan durumdur!

Güçlü kadının bir de karakteristik özellikleri olmalıdır ki diğerlerinden ayrılsın. Kıskanmamalı mesela, dırdır yapmamalı (yani sıkıntıları dillendirmemeli), bir şey beklememeli, maddi anlamda kocasından /sevgilisinden bağımsız olmalı, hep gülücükler saçmalı, neşeli olmalı!
Eskiden bu kadar kolay değildi bu bünyede kahkahanın ortasında durup düşünceye dalmak. Bize öğretilmişti öpünce prense dönüşen kurbağalar, pembe panjurlu evler, saçı uzayınca kuleden kaçan prensesler?

Ne uzayan saçlarım beni kurtarır oldu ne de öptüğüm kurbağa prens oldu.

Büyüdükçe mutsuzlukla tanışır olduk, mutluluk için ise çabalar olduk. Günün sonunda sadece “Güçlü kadın”, “ayaklarının üzerinde durabilen kadın” övgüleri ödüllerimiz oldu.

Erkeğin antitezini oluştururken biz kadın olmayı da unutur, en büyük özelliklerimizle erkekleri boğar, çok büyük bir beklenti içine savurur olduk.

Nazım Hikmet’in kadınını tanımlayan dizeleridir belki de aslında olması gereken güçlü kadının tanımlama noktası.

Bugün size tavsiyem; kendinizi değersiz hissettiğinizde, size bakan gözlerin sadece bir özelliğinizle yetinmeyi yeğlediğinde ya da kendinizi acımasızca sorguladığınızda kısa bir es verip Nazım Hikmet’e kulak vermeli, kendi değerini değersizleştirmemeli…

Kimi der ki kadın, uzun kış gecelerinde yatmak içindir;
Kimi der ki kadın, yeşil bir harman yerinde, dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir;
Kimi der ki ayâlimdir, boynumda taşıdığım vebâlimdir;
Kimi der ki hamur yoğuran,
Kimi der ki çocuk doğuran,
Ne o, ne bu, ne döşek, ne köçek, ne ayâl, ne vebâl;
O benim kollarım, bacaklarım, başımdır…
Yavrum, annem, karım, kızkardeşim;
Hayat arkadaşımdır…