Ergenekon’da hoyratlıklar dizisi

Hem hayretler içindeyim, hem de büyük bir hayal kırıklığı duyuyorum.

Ergenekon davasının ilk duruşması için Silivri’deydim. Keşke gitmeseymişim. Gözle  görmeyince insan daha iyimser davranabiliyor.

Benim, böylesine büyük davaları izleme deneyimim 1960’lara kadar gider. Yassıada mahkemesiyle başladım,  12 Eylül 80 sonrasının DİSK Barış Derneği davalarını, Susurluğu gördüm. Yurt dışında da Ermeni davalarını yaşadım.

Hiç birinde, Ergenekon’un ilk duruşmasındaki kargaşayı görmedim. Tam üç aydır bu duruşma için çalışılıyor. 86 sanığın, yaklaşık  avukat sayısı ve  yakınları  ile gözlemci ve gazeteci  sayısı ya tahmin edilebilir veya  elinizdeki olanaklar çerçevesinde, içeri alınacak bu grupların sayıları saptanabilir, kimin nerede ve nasıl oturacağı kesinleştirilebilirdi.

Hayır, bu yapılmamış.

Yaklaşık 500 kişinin duruşmayı izleyeceğini hesaplamak ve ona uygun bir yer hazırlamak yerine, orta boy bir salon bulunmuş ve  itişe kakışa, istif halinde  herkes içeri sıkıştırılmak istenmiş.

İnsanların sanki bir belediye otobüsündeki gibi üst üste yığıldığı, sıcağın da etkisiyle leş gibi ter kokusunun hakim olduğu salona girebildiğimde şaşırıp kaldım.

Orta yerde, jandarma erlerinin çevrelediği tutuklu, tutuksuz sanıklar konmuş. Jandarma  kordonunun dışında, kimi birbiriyle konuşan kimi birbiriyle kavga eden  avukatlar serpiştirilmişti.  Salonun en arkasına da, geri kalanlar sıkıştırılmış durumdaydılar.

Ben duruşmayı, sanık yakını çok kızgın iki kadın, ne olup bittiğini bir türlü anlayamayan biri İngiliz , biri Fransız Sivil Toplum örgütü temsilcisi ve sırf  “meraktan geldim abi” diyen bir genç ile adeta kucak kucağa izledim. Daha doğrusu izlemeye çalıştım.

Her kafadan bir ses çıkıyordu.

Arada mahkeme heyeti başkanının sesi duyuluyor, “arkadaşlar lütfen sakin olun, beni dinleyin” diye avukatları susturmaya çalışırken, sanıklardan biri kalkıp bağırarak tepki gösteriyordu... Ardından, salonun arkasına  üst üste yığılmış sanık yakınlarının dışarı çıkmasını istiyor, ancak kimse yerinden  kımıldamıyordu... Duruşma salonuna kimin hakim olduğu belli değildi. Mahkeme heyeti uzun süre otoritesini kuramadı. Jandarma da ne yapacağını tam bilemiyordu. Şaşkın şekilde birbirine emir veriyorlar, ancak biri çıkıp kontrolü ele alamıyordu.

Bir de mahkemenin dışı vardı ki, orası daha da alemdi. Çeşitli gruplar seslerini duyurmak için geldikleri Silivri cezaevinin etrafını çevirmişlerdi. Onlar da kargaşanın parçası oldular.  

Özetle, böylesine bir kaos böylesine bir beceriksizlik herkeste hayal kırıklığı yarattı.

Böylesine dev bir dava böyle başlamamalıydı. Başlangıç bu kadar kötü yapılırsa, davanın sonucunda çıkacak olan kararlara gölge düşer.

ERGENEKON’DAKİ ÖZENSİZLİK DİZİSİ

Benim en  çok garibime giden, Ergenekon davasındaki özensizliğin daha ilk günden itibaren başlamış olması. Üstelik bu  özensizliğin, bu davanın sahibi  durumundaki yargı bürokrasisinden kaynaklanması şaşkınlığımı daha da arttırıyor.

Herşey bazı gözaltıların kamuoyu vicdanında yarattığı soru işaretleriyle başladı. Öyle isimler sorguya alındı ki, soruşturmanın ciddiyetine gölge düştü. Aralarında sadece demokratik hakkını kullanıp muhalefet edenlerin dahi suçlanması, hepimizi rahatsız etti. Miting düzenleyerek, kiralık katil  tutup adam öldürtenler aynı sıraya oturtulunca, iş çığırından çıktı.

Bunun ardından,  telefon dinlemelerinin medyaya servis edilmesi tepki topladı. Dava ile hiç ilgisi olmayan konuşmalar, gazete sayfalarını süsledi.

Bütün bu gelişmeler, ister istemez davanın ciddiyetini zedeledi. Özensizlikler, kamuoyundaki soru işaretlerini arttırdı.

Şimdi bir de, bu açılış duruşmasında yaşananlar tuz biber ekti. Özensizlikler dizisinin devam etmesi, ilerdeki  kararları şimdiden gölgeledi.

Çok yazık, zira Ergenekon  davasını çok önemseyenlerden biriyim. Türkiye’nin bir kanserini söküp atacağına inanıyorum.

Ne yazık ki, Ergenekon davası gölgeli ve lekeli bir başlangıç yaptı.  Prestijini  şimdiden kaybetti. Üstelik olayı  bu noktaya getiren de yargı bürokrasisinin ta kendisi...