Engelliler günü

Kafadan karşıyım ben bugüne.
Ne demek yani?
Onların bizden ne farkı var ki?
Sanki öbür dünyadan gelmişlercesine bir gün onları bizden ayrı tutuyor.
Onların hayatımızdaki yerlerini unutmamamız için bir gün mü gerekiyor?
Böyle bir gün olması bence son derece aşağılayıcı.
Direk araya çizgi konulmuş oluyor.
Hangi engelli acaba dünyada böyle bir gün var, bugün bizim özel günümüz diye düşünüyor?
Bugünde neler yapılıyor?
Normal hayatta onları görmezden gelenler bugünde onlara kucak mı açıyor?
Devlet engelliler için diğer günlerde hiçbir şey yapmazken, bugünü onlara ayırıp eksiklerini mi gideriyor?
Normalde bir engelliyi görünce gözünü öküz gibi dikip engelliye bakan insan, bugün bir farkındalık mı yaşıyor?
Normalde engelliye otobüste bile yer vermeyen şuursuz, bugün kalkıp yer mi veriyor?
Engelli vatandaş bugün “oley yaşasın, bizim de bir günümüz mü var” diyor?
O, bugün bence daha çok acı çekiyor?
Şu hayatta yaşamak zorunda kaldıkları şeyler bugün yüzlerine tekrar tekrar vuruluyor.
Babalar gününde babası olmayanın, analar gününde anası olmayanın çektiği üzüntüyü engelliler gününde de engelli çekiyor.
Haaa belki engelliler gününün varlığı kendisinin de bir gün engelli olabileceğini düşünemeyen, engellileri yok sayan zırtapozlarda farkındalık oluşmasını sağlar.
İnşallah da öyle olur.
Onun dışında engelliler gününe karşıyım, bilmem anlaşıldı mı?
Not: Bir de dünya engelliler günü “kutlanıyormuş” ona da çüş diyorum.

….

İNTİHAR ETMEK İSTEMİYORUM

Ayşe Hanım merhaba.
Ben ve eşim çalışıyoruz. Ancak kredi kartı batağına biz de saplandık.
Ben ağır depresyon hastasıyım. 3 kere intihara teşebbüs ettim. İki kızım var. Biri 3,5, diğeri 2 yaşındalar. İkisini de çok seviyorum. Fakat kötü olduğum zamanlar çocuklarıma bakamayacak hale geliyorum. Çocuklarım perişan oluyor. Suçluluk duygusu ve depresyonun etkisiyle intihardan başka çözüm düşünemiyorum ve ıstırabıma son vermek istiyorum.

Biliyorum bu biraz bencilce bir davranış ama yaşayan bilir.
Doktorlar iyileşmemin içinde bulunduğum koşulların düzelmesi ile kolaylaşacağını söylüyorlar.
Eşim bir arkadaşına kefil olmuştu. Adam borcunu ödemeyince eşimin maaşına haciz geldi. Aybaşında borçlardan sonra elimize 100-150 lira para kalıyor. Şu ana kadar annemler yardım ettiler ama onların da durumu kötü. Yakında çocuklara süt alamayacak hale geleceğiz. Yardım eden olursa Allah da bu dünyada ve öbür dünyada O'na yardım eder. Teşekkür ederim İyi günler.

CEVAP: Aslında bu e-posta Yetiş Ayşe köşesi için geldi dün bir okurumdan. Ancak bu ara bu şekilde intihar etmek istiyorum diyen öyle çok e-posta geliyor ki bu örnek ile bu konuda bir-iki çift laf etmek istedim.
İntihar konusunda daha önce de birkaç kez yazdım, hatırlarsanız.
Hayatta insanın başına ne gelirse gelsin hiçbir şey hayatımızdan daha önemli değil. Hele ki bakmak zorunda olduğunuz 2 minik masum yavru varken kaçıp gitmek, onları ortada bırakmak asla kabul edilebilir değil.
Bir çocuğa her ne şart altında olursa olsun annesinden iyi kimse bakamaz. Hiçbir çocuk da aç bile kalsa anne sevgisi olmadan yaşamayı istemez.
Önce bu saçma düşüncelerden bir kurtulun, bir silkelenin, kendinize gelin.
Madem “Yetiş Ayşe” diyorsunuz, ben de elimden geleni yapmaya hazırım. Ama sizin desteğiniz olmadan, siz kurtulmak istemeden benim de elim kolum bağlanır.
Ben seni en kısa sürede arayıp durumun detayını öğreneceğim ve sana yardım edeceğim. Sen de söz ver; o minikler için dik duracaksın.