Eşit katılım atağı

İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra 23 Mayıs 1949 tarihinde Anayasa’nın kabulüyle resmen kurulan Almanya Federal Cumhuriyeti’nde, kısa bir süre sonra çalışma çağında eleman sıkıntısı yaşanmaya başladı.

Bunun üzerine Almanya ile İtalya arasında 1955 yılında İşgücü Anlaşması imzalandı.
Daha sonraki yıllarda hızlıca gelişen sanayi sayesinde gerçekleşen ekonomik mucize dönemiyle birlikte 1960’da İspanya ve Yunanistan, 1961’de Türkiye, 1963’te Fas ve Güney Kore, 1964’de Portekiz, 1965’te Tunus ve 1968’de de Yugoslavya ile İşgücü Anlaşması imzalandı.
Bu anlaşmalarla Almanya’ya gastarbeiter (misafir işçi) akını başladı.
Hem Almanlar hem de misafir işçi olarak gelenler bu olguya geçici gözüyle baktıkları için uyum diye bir şey hiç gündeme gelmedi.
1973 yılında yaşanan petrol krizi üzerine Almanya yurt dışından yeni işçi getirilmesini durdurdu.

***
Almanya’da yaşayan ve o zamanlar yabancılar olarak nitelenen bu insanlar, ülkelerine geri dönmeyi düşünmedikleri için eş ve çocuklarını yanlarına aldılar.
O yıllarda da kimse uyumdan söz etmedi.
Hem yıllardır burada çalışan insanların hem de yanlarına aldıkları eşleri ve çocuklarının Alman toplumuyla bütünleşmeleri, uyumlu bir biçimde yaşamaları için doğru dürüst hiçbir girişimde bulunulmadı.
Sosyal Demokrat Parti (SPD) ile Hür Demokrat Parti’den (FDP) Helmut Schmidt başbakanlığında oluşturulan koalisyon hükümeti döneminde Yabancılar Sorumlusu olarak 1978 yılında göreve getirilen Kuzey Ren Vestfalya (NRW) eski Eyalet Başbakanı Heinz Kühn öncülüğünde, 1979 yılında bu yabancıların uyumu için neler yapılması gerektiğini içeren Kühn Memorandum başlığı altında detaylı bir rapor hazırlandığı halde kimse aldırış etmedi.
1982 yılı itibariyle aralıksız olarak 16 yılı aşkın süre iktidarda kalan ve Hıristiyan Demokrat/Hıristiyan Sosyal Birlik Partileri (CDU/CSU) ile FDP’den oluşan Helmut Kohl başbakanlığındaki koalisyon hükümeti de bu alanda ciddi adımlar atmadı.
Yabancılar artık çoktan göçmen veya göçmen kökenli oldukları halde, onların toplumsal uyumu kimsenin umrunda olmadı.
Nihayet Almanya’da politik sorumluluk taşıyanlar 2000’li yıllardan itibaren biraz uyanmaya başladılar.

***
CDU/CSU ile SPD’nin 2005 yılında oluşturduğu büyük koalisyon hükümeti döneminde ilk kez Başbakan Angela Merkel, göreve başladıktan yaklaşık bir yıl sonra, yani 2006’da Uyum Zirvesi düzenledi.
Hedef, göçmenlerin uyum sorunlarını göçmen kökenlilerin, sivil toplum örgütlerinin, sendikaların, medya kuruluşlarının temsilcileri ve politikacılarla yoğun tartışmalar ışığında değerlendirilerek bir Ulusal Uyum Planı hazırlamaktı.
Son yıllarda bu alanda önemli gelişmeler kaydedildi.
Ancak Almanya’da eşit katılım alanında hala çok ciddi sıkıntılar ve sorunlar yaşanmakta.
Örneğin Almanya’da yaşayan göçmen kökenlilerin oranı toplam nüfus içinde yüzde 21’i bulduğu halde, Federal Meclis’teki göçmen kökenli milletvekili oranı yüzde 5’i bile bulmamakta.
Kamu kurum ve kuruluşlarında da öyle.
Daha başka bir çok alanlarda da.
Medya kuruluşlarında da.
Alman Anayasası’ndaki eşitlik ilkesine rağmen, bilinçli olarak yapılan ayrımcılık ve dışlamalar da hala devam etmekte.
İşte eşit katılımın gerçekleşmesi için göçmen kökenlilerin oluşturduğu 50’nin üzerinde çatı örgütü bir araya gelerek, Göç Toplumunda Katılım başlıklı, çözüm yolları da içeren bir öneriler paketi hazırlayıp imzaladılar.
İşte bu öneriler paketi, Başbakan Angela Merkel’in bugün Berlin’de başbakanlıkta düzenleyeceği 9’uncu Uyum Zirvesi’nde kendisine takdim edilecek.
Evet, bu toplumun bir parçası olan bu insanlar, eşit katılımın gerçekleşmesi için bir 61 yıl daha beklemek istemiyor.
Haklılar da.
Umarız Almanya’nın geleceğini birlikte şekillendirecek bu insanların haklı taleplerine ve beklentilerine hem politik sorumluluk taşıyanlar hem de Alman toplumu kulak verir.