Dubai’de Cadılar Bayramı
GEÇEN hafta Halloween’di.
Cadılar Bayramı.
İnanmayacaksınız ama köküne kadar Müslüman Dubai’de Cadılar Bayramı kutlanıyor.
Hem de en şenlikli haliyle.
Ama şaşırmayın, burada bütün bayramlar kutlanıyor.
Hinduların, Müslümanların, Hıristiyanların, Musevilerin...
Yüzlerce farklı milletten insan yaşıyor bu şehirde.
Herkes de birbirine saygılı.
“Abaya” (kara çarşaf) içindeki Arap kadın, zili çalınıp kapıyı açtığında, karşısında onlarca çeşitli kostümlü çocuk görüyor, drakulalar, cadılar, vampirler, bal kabakları, vesaire vesaire...
N’apıyor zannediyorsunuz?
Kapıyı mı kapatıyor?
Hayır, gülüyor, içeriden hazırladığı şekerleri alıp, çocuklara veriyor.
* * *
Anneler birbirlerine mesaj atıyorlar, “Park and Shop’a kostümler gelmiş, Hurrraaaaa...”
Hepimiz koşturuyoruz.
Ben de...
Cadılar Bayramı için özel gelen kostümler, burada marketlerde satılıyor.
Fiyatları da makul, 20, 30, 40 lira gibi...
3 tane alıyorum.
Birincisi prenses kıyafeti.
Mecburen alıyorum, almazsam beni mahveder!
En pembesinden rica edeyim bir tane...
İçimden, “İnşallah bunu giymek istemez” diyorum, çünkü bu yaştaki kızlar zaten hep prenses olarak dolaşıyorlar, bir kere üstlerine geçirdiler mi bu tür kostümleri, bir daha çıkarmak istemiyorlar. Hiçbir özelliği yok ama yine de alıyorum.
İkincisi bir cadı kıyafeti. Günün mana ve ehemmiyetine uygun. Konik bir şapkası ve korkunç bir burnu var, çok hoşuma gidiyor, atıyorum sepete. Ama kolundaki danteller beni korkutuyor, “Kaşındırıyor!” diyeceğine eminim, yine de bir ihtimal...
Ve üçüncüsü Batman’in Batgirl’ü.
O lalalaaaa...
Öldüm, bittim. Hem kadınsı, hem erkeksi. Upuzun simsiyah bir de pelerini var. Sarı bir kuşak. Zorro gibi maskesi.
İşte bu! Keşke büyük bedeni olsa da ben giysem...
Batgirl
* * *
O müthiş günden bir gün önce...
“Sana bir sürprizimiz vaaaaaar” diyoruz Babaçi’yle birlikte....
Ve kostümleri ortalığa çıkarıyoruz.
Çok seviniyor ama “Kimse karışmasın ben kendim giyeceğim” diyor ve bir tiyatro sanatçısı edasıyla kostümlerini toplayıp içeri gidiyor, kulise...
Biz, Babaçi’yle sanatçıyı bekliyoruz!
Karşımıza önce cadı şeklinde geliyor.
Bir taraftan, çok mutlu mesut, çünkü artık kimsenin yardımı olmadan bütün kıyafetlerini giyebiliyor, fermuarlarını çekiyor, çıtçıtlarını kapatıyor...
Ama diğer taraftan yüzü buruşuk...
a) Çirkin olmak istemiyor.
b) Elbise tam da tahmin ettiğim gibi kaşındırıyor.
“Ama bu Cadılar Bayramı, çirkin ve korkunç olman gerekiyor” diyoruz, Alya oralı değil, anında elbiseden kurtuluyor.
İkinci giydiği, pembe prenses elbisesi... Acayip coşku yapıyor.
“Hah işte bu” diyor, “En istediğim şey!”
Biz Babaçi’yle birbirimize bakıyoruz ve itirazımızı yapıyoruz; “Herkes prenses oluyor Alya, sen olma bari!”
Ve son sahne...
Batgirl geliyor spotların altına...
Aman Allah’ım!
Görür görmez, insanı gülümsetecek kadar şeker.
İkimiz de ısrar ediyoruz, “En güzel bu oldu. N’olur bunu giy, n’olur...”
O kadar ısrar ediyoruz ki, sonunda “Tamam ama prenses kıyafetimi de yanımda götüreceğim” diyor.
Uyanığa bak, sıkıldığı anda öbürünü giyecek.
“Peki, tamam.”
* * *
Ertesi sabah...
Heyecanla uyanıyoruz, siyah göz kalemimle kendime ve ona bıyık çiziyorum ve birlikte okulun yolunu tutuyoruz.
Sınıfa doğru yürürken pek çok tezahürat alıyor, herkes “Günaydın Batgirl” diyor.
O sırada hoşuna gidiyor.
Ama sonraaaaaaaa....
Sınıfa girip, bütün kızları prenses elbiseleri içinde görünce...
Yüzü düşüyor...
Hem üzülüyor hem sinirleniyor.
Eyvah bakışları beni delip geçiyor. Şimdi gerçek bir Batgirl.
Kulağına eğiliyorum, “İstersen, parti başlamadan pembe prenses kostümünü giy” diyorum.
Gözleri parlıyor, “Tamam” diyor.
“Bıyıklı prenses” olamayacağı için önce bıyıklarını siliyorum.
Ben anladım, küçük kızlar farklı olmak istemiyor, herkes gibi olmak istiyor!
Ve bu modellerin hepsi ne yazık ki pembe seviyor.
Annelere de bir süre sonra “böööğğğğ” geliyor!
