Doğu’nun humour’u Batı’nın çizgisi

Demirel’in çizgilerinin ardında; düşündüren, gülümseten, olaylara, kişilere, birikimin güçlendirdiği, donanımlı bir ustalık sezerim.

Okuduklarını, seyrettiklerini, gözlemlerini yoğurarak çizgiye döküyor.

Sergiyi gezerken bir dostumun saptaması bana doğru geldi.

“Bütün dünyada yapıtlarının beğenilmesinin gerekçesi, Doğu’nun humour’unu çizgilerine yansıtmasıdır” dedi.

Buna Batı standardında bir çizgi ustalığını katarsanız, başarının sırrını çözme yolunda biraz mesafe aldığınız söylenebilir.

Bir sanatçının, yaptığı işten uzak duramayışını çok güzel özetliyor:

“Kendimi her gün çizmek, boyamak zorunda hissetmiyorum ama çizmediğim, çizgi düşünmediğim zamanlarda da kendimi iyi hissetmiyorum.”

Sevimli bilgilerle donatılmış sergi kitabında, yaşamını ve sanatı üzerine görüşlerini okuyabilirsiniz.

Çocukluğundan bugüne, Türkiye’den Fransa’ya uzayan serüveni aşama aşama izleyebilirsiniz.

BENİ en çok etkileyen yapıtın ne olduğunu tahmin edebilirsiniz.

Bir tabanca, ucu yontulmuş yarım kurşunkalemler.

Nasıl yorumlayacağım?

Kalemin, kurşunun gücünden çok daha etkili olduğunu kanıtlıyor.

Çok güzel bir fincan, içinde İstanbul silueti. Böyle bir fincandan kahvemi içmek isterim.

Uçanların yer aldığı sayfadaki yazı, algılamayı kolaylaştırıyor:

“Görsel dil olarak kendimi Dada ve Sürrealist sanatçılara hep yakın hissetim. Dali’nin su damlacığı gibi akan saati, benim için ‘şey’lere başka türlü bakmanın ta kendisiydi.”

Kravat üzerine çeşitlemeler çok ilgi çekici.

MikiMao. Mao’nun kafasına Mickey Mouse kulakları eklenmiş.

Orak Çekiç’i tutan iki elden birinin kolu kopuk.

Şehirler için söylediklerine tamamen katılıyorum:

“Kısaca söylemek gerekirse cennetle cehennemin iç içe geçtiği, birlikte yaşam bulabildikleri tek yer şehirlerdir.”

* * *

SELÇUK DEMİREL çizginin gücünü gösteriyor bir kez daha.