Diyalizde okuma yazma dersi
Güncelleme Tarihi:
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi Diyaliz Merkezi'nde, okur yazar olmayan hastalara tedavileri sırasında kurs verilerek psikolojik açıdan rahatlamaları da sağlanıyor.
Hastane Yöneticisi Prof. Dr. Nurullah Zengin, diyalize giren hastalar için çeşitli sanatsal etkinliklerde bulunduklarını, yaklaşık bir yıldır da okuma yazma bilmeyenlere kurs verildiğini söyledi. Kronik böbrek yetmezliği tedavisinin uzun süreli olduğuna dikkati çeken Zengin, hastaların haftanın üç gününü en az 4 saat diyalizde geçirdiğini anımsattı. Bu süreçte hastaların rahatlamasını sağlayacak çeşitli sanatsal faaliyetlere yer verdiklerini ifade eden Zengin, "Hastalarımız ahşap boyama, kitap okuma etiknlikleri gerçekleştiriyor. Ankara Üniversitesi öğrencileri onlara kitap okuyor. Bu süre içerisinde okuma yazma bilmeyen hastalarımızdan kurs talebi geldi" dedi. Zengin, bu sayede okuma yazma bilmeyen diyaliz hastalarının eğitime almaya başladığını söyledi. Hastaların katıldığı etkinliklerin diyaliz esnasında psikolojilerine de iyi geldiğini ifade eden Zengin, "Bu uygulamalarla psikolojik olarak rahatlıyorlar. Bir şeyler ortaya koymanın getirisini hissediyorlar. Diyalizde onların katıldıkları etkinliklerle zor bir zaman dilimi olmaktan çıktı. Bütün bunlar tedaviyi de olumlu etkiliyor" diye konuştu.
‘HİÇ OKULA GİDEMEDİM’
Böbrek yetmezliği sonucu bir yıl önce diyalize girmeye başlayan Dursiye Tamgaz (30) maddi imkansızlıklar nedeniyle okula hiç gidemediğini söyledi. 10 yaşından beri fındık tarlalarında çalıştığını anlatan Tamgaz, "Sadece ağabeylerim okudu, ablalarımla ben okula hiç gidemedik. Şimdi bende okumaya başladım. Eve gidince dersimi yapıyorum" dedi. Yaklaşık 17 yıldır diyalize giren ve böbrek nakli olmayı bekleyen Hülya Demirel de (46) merkezde okuma yazma öğrendi. Demirel, "Artık etrafımdaki harfleri tanımaya başladım. Önceden aylığı çekmeye gidiyordum, tanıyamıyordum. Telefonumla arama yapabiliyorum. Kitabı elime aldığım zaman eve gidip heyecanla ders yapıyorum" dedi. Diyaliz hastalarına okuma yazma öğreten emekli Türkçe öğretmeni Aysel Yılmaz, “Bir sınıf ortamı olmasa da bir tahtamız var onunla çalışıyoruz. Tek ellerini kullanabildikleri için biraz zor oluyor ama sevgiyle özenle istemeleri beni de kamçılıyor. Buranın bir hastane olduğunu unutuyoruz. Onların isteklerine sahip çıkmaları benim için de çok güzel" ifadelerini kullandı.