Çözüm: İmece

Ve “diplomalı sanatçılar”  biri Devlet’e biri Yerel’e doğru,  iki yana açılmış elleriyle beklemekte “iş” diye, sayıları gün geçtikçe arta arta.
Ne Devlet’te aralanan bir kapı, ne Yerel’de bir muştu!
Böyle sürüp gidecek mi bu tıkanmışlık?

***

İstanbul’u mesken seçenler, dar da olsa, bir yol bulmuşlar gibi görünüyor. Bir araya gelen kızlı erkekli  işsiz kimi “diplomalı tiyatrocular”, 50 kadar sandalyenin sığacağı bir yer bulup “tiyatro” yapıyorlar.
Onları ayakta tutan, var olma yolunda bir kafa tutuş. Bir “imece” oluyor sanki emekleri.
İzmir bir örneğini yaşadı bu “imece”nin: “İşsizler Orkestrası”. Konserler verip salonları doldurmuş olsalar da, sürekliliği sağlayacak bir “can damarı” bulamadıklarından Anakent Belediyesi’nden “kadro” bekler duruma düşüverdiler.

***

Bir “kadro”ya atanmış olmak kişi için bir kurtuluş olsa da, sürüp giden sorunun bir çözümü olacak mı?
Her türlü yoklukta sanatlarını var edebileceklerine inananlara güvenmek! Ve bir “can damarı” açmak onlara.
Diyelim, gelmişler bir araya, bir oyun sahneye koymuşlar ya da bir konser düzenlemişler. Kültür ve Turizm Bakanlığı, “izlenmeye ya da dinlemeye değer” bir “imece” ise –özel tiyatrolara yaptığı maddi yardım benzeri- bir katkıyı niye esirgesin! Anakent Belediyesi’nin salonlarını ücretsiz tahsis etmesi ve turneler için araç sağlaması, etkinliği sürekli kılmanın vazgeçilmez koşulu olacaktır.
Etkinliğin geliri paylaşılacak kuşkusuz. Bir “gelen” oldukça daha “ileri” gidileceği de kuşkusuz.
Ve bir “denetim” olması da kaçınılmaz, yine kuşkusuz.

***

Böylesi bir yola çıkılacak mı?
“Devlet’in sanatçısı var, mülkü yok; Yerel’in yeri var, sanatçısı yok” ise ve “diplomalı sanatçılar” var da, biri Devlet’e biri Yerel’e doğru,  iki yana açılmış elleriyle beklemekte ise onlar,  yitip gitmekte olan nice değer var.
Ayrımında olmalı birileri. Değil milyarları yatırmak; bir parmak oynatmak sadece. Görkemli opera, tiyatro yapıları yükselirmiş bir kentte, neye yarar sahnelerinde yükselmiyorsa sanatçıların sesi!