Çocuklarınıza cehennem hayatı yaşatmayın

Okumanızı, örnek almanızı, ibret almanızı istiyorum. Aile içindeki geçimsizliklerin, huzursuzlukların, kavgaların, sizlerle birlikte yaşayan o genç ruhları nasıl da yaraladığını anlamanız için... Belki bundan böyle tartışmaya başlamadan önce onları da biraz düşünürsünüz. Ya da geçinemiyorsanız, ayrılırsınız. Ama çocuklarınıza bu cehennem hayatını yaşatmazsınız. Çünkü buna hakkınız yok.

Annemle babama artık ‘boşanın’ diye yalvarıyorum

Sevgili Güzin Abla, 19 yaşında genç bir kızım. Kendimi bildim bileli ailemde hep bir huzursuzluk vardı. Ama son senelerde olanlar, haddi hesabı aştı...
Ben ufakken annem, benim ve kardeşlerim için babamın kumar sevdasına katlanıp, ona tekrar tekrar şans veriyordu. Fakat babam, pişman olmasına rağmen ona tanınan bu şansları hep telef ediyordu. Babamın başımıza açtığı sorunlara, borçlara hep beraber göğüs gerdik.
O cezaevindeyken annem onun rolünü, bense yedi yaşında anne rolünü üstlendim. Babam hapisten çıktıktan sonra yine düzelmedi, yine kumarı bizlere tercih etti.
Kötü günler hiç bitmedi Güzin Ablam... Kardeşlerim ve ben büyüdük, şimdi ise her birimizin bir yana savrulmasına şahitlik ediyorum. Ağabeyimin uyuşturucu kullandığından şüpheleniyoruz. Diğer kardeşim kapalı kutu gibi; hiç konuşmuyor.
Babam, yine sabahlara kadar eve gelmiyor ve annem çözümü evden kaçıp Türkiye’ye gitmekte arıyor. Herkesin psikolojisi mahvolmuş durumda. Bu evin içi cehennem gibi.
Annem birçok rahatsızlık geçirdi, ölümlerden döndü. Kardeşlerim ve ben hep sorunlar yaşadık ama yine de babamın silkinip kendine gelmesine yetmedi bütün bunlar.

KAZANDIĞIM BAŞARILAR DERDİME DERMAN OLMUYOR

Pişmanlığını ve gözyaşlarını görünce dayanamıyorum. O benim babam sonuçta... Ve biz olmasak, bir zamanlar karşımızda alnına dayadığı silahın tetiğini bu sefer çekeceğini çok iyi biliyorum. Gelmediği geceler onu bekliyorum camda. Geldiğinde de kavga gürültülerini dinliyorum.
Annemle babama yalvarıyorum “Boşanın” diye. Babamın çıkmaza gireceğini bile bile... Çünkü dayanamıyorum artık. Ama söz dinletemiyorum.
Hayatta onlar için her şeyi yaptım, anlattım dinlemediler... Bu yaşımda birçok başarı elde ettim, birincilikler kazandım. En iyi okullara gittim. Şimdi üniversiteye gitmeye hazırlanıyorum. 15 yaşımdan beri onlara bir katkım olsun diye hafta sonları çalıştım... Ama hiçbir şeyin değeri yokmuş ablacığım.
Duvarda boy boy asılı sertifikalar, belgeler insanın huzursuzluğunu gidermiyor. Ben huzur istiyorum...
Çocuk olamadım, anne oldum, şimdi de genç olmadan yaşlanmış gibiyim. Biraz huzura muhtaç yüreğimle... Yara bere içinde cismini kaybetmiş kalbim...
Rumuz: Yapayalnızım

Emekliler hakları için yürüyor

Birçok emekli okurumdan şöyle bir e-mail aldım, aktarıyorum: Emeklilerin yeni yasayla kaybettiği hakları için ikinci eylemimizi yapacağız. 3 Nisan’da, saat 11.00’de, İzmir-Gündoğdu Meydanı’nda yürüyeceğiz. Katılım sağlanması konusunda yardımlarınızı bekliyoruz.
Emeklilikte Yaşa Takılanlar Grubu