Çocuklar...

BEN 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramlarını öbür bayramlardan daha çok severim.İçinde hem ‘çocuk’ var, hem ‘egemenlik’ var, hem ‘bayram’ var.Bugün geldiğinde keyifli olurum.Hele çocuklar devlet büyüklerinin koltuğuna oturduğunda...Ve devlet adamı (TBMM başkanı, başbakan, bakan, vali vs.), koltukta oturan çocuğun yanında ayakta durup da, çocuklaşmak isteyip çocuklaşamadığında...Nedense çocukların karşısında ellerini kovuşturup, kamburlaşırlar ve akıllarına söyleyecek sözcük gelmez.İçlerinden ‘Şu ufaklık bir an önce gitse de...’ diye geçirirken, ilgisiz laflar dökülür dillerinden:‘Efendim bir emriniz var mı?...’Çocuk masumdur.O anda ‘Hamburger istiyorum...’ demek ister. Ama öbür büyükler tembih ettikleri için ‘Hamburger istiyorum...’ yerine, kel alaka şeyler söyler:‘Tarım politikamız düzelsin’ gibi.Aklı olsa zaten ‘Tarım politikasını düzeltecek’ olan devlet adamı, ayakta kırıtır, mutlu olmuş gibi yapar ve gazetecilere dönüp, ‘Ne kadar akıllı çocuk’ anlamında başını sallar ve ne diyeceğini yeniden unutur.Çocuklaşmak ister çocuklaşamaz.Çünkü çocukluk zor iştir.Masumiyet ister, saflık ister.Yeryüzünün bütün cinliğini, cingözlüğünü, kurnazlığını, entrikasını, hilesini, cambazlığını öğrenmek için 40-50 yılını vermiş büyük, bir an için bile ‘çocuk’ olmayı başaramaz.Kıvranır.Aklına, çocukluğundan kalan tek şey, ortaya fırlayıp ‘Topal tavşan taklidi’ yapmak gelir, vaz geçer. Onun yerine devamlı sırıtır ve demin aklına gelen sözü de unutur.*Tüm bunları izlemeye bayılırım.Her sene tam bugün, çocuklar bize büyüklerin ne mal olduğunu hatırlatırlar.Ya da; ne mal olduğumuzu.23 Nisan’lar; masumiyet ile suçluluğun bir an için karşılaşmasıdır bir yerde.Büyüklerin yaşamı berbat eden aralıksız insanlık suçlarına karşı, çocukların saf temizliği...Çocuklar her sene tam bugün anımsatırlar bize.Büyük olduğumuz için anlayamayız...