BÄ°RÄ°KENLER , KAYBOLANLAR, HÄ°Ç OLMAYANLAR Bu evde her ÅŸey birikiyor. Ev canlı bir organizma sanki. Bir çöp ev olmasın diye çabalayıp duruyorum. Onun hızı

BÄ°RÄ°KENLER , KAYBOLANLAR, HİÇ OLMAYANLAR Bu evde her ÅŸey birikiyor. Ev canlı bir organizma sanki. Bir çöp ev olmasın diye çabalayıp duruyorum. Onun hızı her zaman beni yeniyor. Freud'un her ÅŸeyi biriktirme nedeni hakkındaki savını aklıma getirmemeye çalışıyorum ama, sonuçta bir problem olduÄŸu çok açık.Evin üç odası, salon ve tuvalette her çeÅŸit gazete ve dergi birikiyor. Her gün gazeteler okunup, kupürler kesiliyor. Bu da kupür birikmesi demek. Gazeteler yeniden deÄŸerlendirmeye gidiyor. Dergiler, atılacaklar, kuaföre verilecekler, saklanacaklar ve tuvalette okunacaklar olarak sınıflandırıyorlar. Alıkoyulacak olanlar konularına göre ayrılıp kitaplığın çeÅŸitli raflarına yerleÅŸtiriliyor. Not aldığım kağıtlar ayrı problem. Aygaz ve sucu telefonu, eve alınacaklar listesi, çocuÄŸun ev ödevleri, kimin telefonu olduÄŸu belirsiz numaralar, isimle birlikte yazılmış ama kim olduÄŸu hatırlanamayan kiÅŸilerin telefonları, telefonların yanında ve çoklukla da yerlerde ilgi bekliyorlar. Her hafta başı bir kısmı atılsa da bir kısmı korkudan telefon defterinin içinde saklanıyor. Hasbelkader atılmış telefon numaralarının ise genellikle sonradan döne döne arandığını söylemeye bile gerek duymuyorum.Mutfakta durmaksızın naylon torbalar birikiyor. Bilinçli bir ÅŸekilde alınmış aÄŸzı büzgülü siyah, mavi çöp torbaları dışında aldığımız ÅŸeyleri içine koyduÄŸumuz adi naylon torbaları. Market dönüşlerinde hepsini iç içe koyup bir dolaba tıkıyorum. Her fırsatta kullanıp bitirmeye çalışıyorum, ama bu hıza yetiÅŸmek ne mümkün ? Naylon torbalardan nefret ediyorum. Salondaki çekmecelerden birinde fiÅŸ ve faturalar birikiyor. Ara sıra tarih sırasına koyup birbirine ataçlıyorum. Kredi kartı slipleri ayrıca klase ediliyor. Kitap, kaset, mobilya, temizlik malzemesi fiÅŸleri ailenin emeklilerine verilmek üzere ayrılmak zorunda. Bu iÅŸ çekmece iyice dolup, evin beyi söylenmeye baÅŸlayınca yapılıyor. Ä°kinci çekmecede ilaçlar birikmekte. Aslında evde bir ecza dolabı da var. Ä°ki adette karton kutu, içleri ilaç dolu. Ama kutularından çıkarılmış tabletler karmakarışık bir ÅŸekilde burada arzı endam etmekte. Ne de olsa ailede bir hypokondriac bulunmakta !Evin her tarafında yerlerde küçük küçük kurÅŸun kalemler birikiyor. Her hafta belki 15-20 tanesi tarafımdan toplanıp çöpe atılıyor. KalemtıraÅŸların açtığı kurÅŸunkalem kırpıntıları ise bağırış çağırışlar içinde her gün toplanmakta. Evin her odasında bir çöp kutusu var. Ayrıca kağıttan çöp kutusu yapımı tarafımdan evin en küçük ferdine müteaddit defalar öğretilmiÅŸ bulunmakta. Ama her nedense bu kırpıntılar ya okul pantolonunun cebinden ya da yerlerden çıkıyor her seferinde. En büyük sorunlardan birini Lego, Knex ve ne olduÄŸu belirsiz bir dolu oyuncak parçası oluÅŸturmakta. Bunlar da genellikle her odanın yerinde ayağıma batmak üzere bubi tuzağı ÅŸeklinde hazır ve nazırlar. Herhangi birini atmaya yeltendiÄŸimde, " Duuur, o benim Pokemon'umun bilmemnesi ! diye bir çığlık duyuyorum. " O önemli parça kaçırılırcasına ellerimin arasından kayıp gidiyor. Ama öfkem hala yerinde !Birikenlerin içinde bir kalem benim aslında ütücü olduÄŸumu her gün yüzüme vuruyor. Endüstri tipi bir çamaşır makinesi alma gereÄŸi artık iyice su yüzüne çıktı. Ama devamlı bir ütücü bulundurma zorunluluÄŸu nedense kimsenin aklına gelmiyor. Evde dekorasyon deÄŸiÅŸikliÄŸine bayılırım. Evdeki tek deÄŸiÅŸmez görüntü, bir odanın bir köşesinde yığılı ütülenmeyi bekleyen çamaşırlar oldu artık. Tam hepsini ütüledim derken yenileri kuruyor. Eve gelen temizlikçi kadın ise " Aman, Allah, azaltmasın." diyerek, faciaya son noktayı koyuyor. Hani yıkayıp ütüleyemeyecek durumlara düşmeyelim, bu her ÅŸey yolunda demek mantıkları.Bir de bilinçli biriktirdiklerim var tabii. Eve gizli gizli soktuÄŸum kitaplar, dayanamayıp, her birinden bir tane de saklamak üzere aldığım kartpostallar, CD''ler, kasetler,yollardan topladığım çiçek, böcek, kozalak parçaları, yazın deniz kabukları, yengeçler filan. Nedense onlar hiç batmıyor. BaÅŸkalarının dönüp bakmayacağı ÅŸeyleri mücevher gibi toplayan bir kova burcu olduÄŸumdan evdeki otantik obje sayısı katlanılmaz hale geldi. Åžu sıralar oÄŸlan da " Anne bak, ne buldum." diye aynını yaptığından yakında kapının önüne konulmamız kaçınılmaz gözüküyor. "Alıp da unuttuklarım" da söz edilmeye deÄŸer maddeler arasında. Bu ne demek ? ÖrneÄŸin çok makyaj yapmayan bir kadın olarak farklı tarihlerde pembe renkli ojeler almışım diyelim. Ve yine bir tuvalet masası bile bulunmayan bir kadın olarak onları farklı dolap ve çekmecelere koymuÅŸum. Bir temizlik krizinde -ki genellikle bunalımlı devrelere rastlar- muhtelif dolaplardan 10-12 adet pembe oje çıkıyor. Ya da 4-5 tane cımbız bulunduÄŸunun ayırdına varıyorum. Bu mutfakta da karşılaÅŸtığım bir gerçek. Geçen gün 5 poÅŸet sumak buldum. Ãœstelik bunları niçin ve ne zaman aldığımı ise hiç hatırlamıyorum bile. Birikenlerin yanında bir de sürekli kaybolanlar var. Telefon defterim mesela. Ne zaman arasam yok. Telefonun yanındaki kalem, televizyonun kumandası, fotoÄŸraf makinesinin film çıkartmak için kullanılan kolu, çarÅŸaf ve nevresim düğmeleri - ki bir de üst gömlek düğmeleri vardır onların yokluÄŸu da servis ya da iÅŸ saatinin gelmesine 5 dakika kala anlaşılır - ayakkabı çekeceÄŸi bunlardan bazıları. Ãœtünün su koyma kabı, evde bulundurduÄŸum tek yumurta sürme fırçası, kitaplarımı damgaladığım eski Türkçe adımın yazılı olduÄŸu mühür, kocamın siyah çorapları ki en az dört adet olduÄŸu rivayet edilmesine raÄŸmen deÄŸil dört çifti bir çifti bile bir arada gördüğüm zamanlar çok nadir. Son olarak hiç olmayanlardan söz etmek isterim. Mesela bizim evde maydanoz bulunmaz. Yani aslında maydanoz alınır, ama alındığının ertesi günü çürüdüğünden, ne zaman komÅŸu istemeye gelse ya da bana lazım olsa maydanoz yoktur. Geçici çözüm olarak kuru maydanoz alıyorsam da bunun canlısıyla aynı kefeye konmayacağı çok açıktır. Son zamanlarda devamlı rejimde olduÄŸumdan bir misafir geldiÄŸinde ikram edecek bir ÅŸey bulmak da çok zor oldu. Yani misafire ikram yok bu evde. Sonra annem her geldiÄŸinde" Niye misafir sigarası bulunmuyor ?" diye çıkışıyor. Bilirsiniz onlar bir orta sehpasının ortasındaki bir kristal kaseye konurlar - bu arada bir kristal kase ve orta masası da yok bu evde - Ona "Misafire uyuÅŸturucu da ikram ediyor musun ?" diye soruyorum. " Ne ilgisi var ÅŸimdi ? " diye azarlandığımla kalıyorum tabii. Yani bizim evde misafir sigarası da yok ve hiç de olmayacak. Buna baÄŸlı olarak tabla da yok. SoÄŸuktan donarak balkonda sigara içmeye çalışanlara verecek bir kül tablası bulmakta da zorluk çekiyoruz. Sonra tüp örtüsü, televizyon örtüsü , örtü örtüsü filan da yok. Bütün örtüler kaldırıldı çünkü. Bizim evde hala Cine 5 yok. Olacağı da yok bu gidiÅŸle. Karınca yemi adı altında - ismin sevimliliÄŸine bakar mısınız ? Besliyoruz sanki onları - satılan zehirlerden kullanalı artık bizim evde karınca da yok. Hemen ardından aklıma gelen acı bir ÅŸey var ama. Bir kedim bile yok, çünkü kuÅŸ kovalarken altıncı kattan düşüp öldü. Ä°ÅŸte bu saydıklarımın içinde "KeÅŸke olsaydı " diyebileceÄŸim tek ÅŸey. KeÅŸke olsaydı...Bütün bunları okuyanların " Galiba bu evin iÅŸe yarar bir kadını da yok." dediklerini duyar gibi oluyorum, ama ne gam ! Bende de tüm biriktirdiklerim, kaybettiklerimin acısı ve bu gibi sözleri hiç takmayan mangal gibi bir yürek var.Nilgün GÃœNAYDIN - 15 Mayıs 2000, Pazartesi Â