Ben kadınsız yapamam

Bir kadının bana acı çektirmesi fikri de hoşuma gidiyor.

Kadın duygularımı ayakta, bedenimi dinç tutuyor.

Bir kadın uğrunda savaşmak gerekiyor.

Dürüstçe söylemek gerekirse, hayatımda bir kadın olmadan nasıl yaşarım bilmiyorum.

Kendimi bildim bileli yanımda hep bir kadın oldu.

Annem, kız arkadaşlarım, sevgililerim...

Ve güzel karım.

Kendimi bildim bileli hiç kadınsız yaşamadım, kalmadım.

Karım, hayatımdaki en son kadın olarak hayatıma damgasını vurdu.

Ben kolay evlenebilecek bir Adam değildim; ama karıma vuruldum.

Biz erkekler böyleyiz işte. İş kadın meselesine geldi mi: “İstemem; ama yan cebime!”.

“Bakıma muhtaç” olma durumu değil, öyle anlaşılmasın.

Sadece, bir “kadına muhtaç” olma durumu bu.

Ben kadınsız yapamayacağımı, bu hayatı yalnız yaşayamacağımı ve herhangi bir kadınla da olamayacağımı biliyordum.

Belki de bizler bu yüzden azgın köpekler gibi devamlı arayış içerisindeyiz. Kendimize itiraf etmiyoruz, ama durum budur.

Kadınlara muhtacız.

Kolay kolay tatmin olan yaratıklar değiliz.

Sofraya künefe ve baklava gelince, künefeyi yiyip baklavadan da tadarız...

Ne künefeden vazgeçebiliyoruz, ne de baklavadan. “Üzerine bir de sütlaç?” deseniz, hiçbir Adam hayır demez.

Aynı zamanda korkağız.

Yaşadıklarımıza çok kafa yormayız, yaşarız.

Hayatının kadınına rastlayıp evlendin mi, tüm arayışlar da, yalnızlık da, bir şeyleri kaçırma duygusu da biter.

Bana öyle oldu.

Sanki göğe erdim ve tüm hatalarım tam da bu hisle beraber başladı.

Aşkım büyüktü; ama ben kanıksadım.

Farkına da varmadım.

Hiçbir duygu ölümsüz değil.

Karıma olan aşkım ve sabrım dışında.

Ama insan aşkını gösterdiğini zannederek yaşamamalı.

Göstermeli.

Yaşatmalı.

Adam

adam@hurriyet.com.tr