Babam annemi aldattı erkeklere güvenemiyorum

Ben 21 yaşında genç bir kızım. Hayatın hep güllük gülistanlık geçeceğine inanırdım.
Annemden de öyle öğrendim ama çocuk yaşımdan beri annemin hep gizli gizli ağladığını görürdüm, çözemezdim.
Kendi kendime, “anneler galiba hep böyle ağlar” derdim çocuk kalbimle. Derken, annemin “işte hayatı şimdi öğrendim” dediği bir olay yaşadık. Babam, annemi aldattı...
Ben hiç şüphelenmek istemedim babamdan çünkü o benim babamdı, sırtımı yasladığım dağdı, çınarımdı, devrilmezdi, devrilmemeliydi. Ama o benim, tam hayatı öğreneceğim yaşlarda, tüm hayallerimi devirdi...
Aynaya baktığımda sadece o günü hatırlıyorum. Annemin nasıl yıkıldığını, nasıl hıçkırarak ağladığını. Evlilik zamanım geldiğinde ne yapacağım bilmiyorum.
Babamın suçunu ben tüm erkeklere kesiyorum. Hayatıma girecek olan kişiye şimdiden güvenmiyorum. Bu ne kadar büyük bir sorun anlatamam.
Annem sanki tüm olanları unuttu ya da unutmaya mecbur kaldı. Bazen babama o kadar sinirleniyorum ki, nefret damarlarımdan dışarı taşıyor sanki. Ben hayatta en çok ona güvendim. Bir kız çocuğunun en çok babasına güvenmesi doğal değil mi? Lütfen bir çözüm sunun bana. Ben de artık birine güvenmek istiyorum.
Rumuz: Kayıp

Canım kızım, ben seni çok iyi anlayabiliyorum. Okurlarımın annemin aldatılmış olması nedeniyle, beni ikinci kadınlara fazla yüklendiğim konusunda eleştirdiğini biliyorsun sanırım. Zaman zaman babamın ve üvey babamın ihaneti nedeniyle, bu konuya fazla hassas yaklaştığımı söylüyorlar. Sonuçta annem gibi dünya güzeli bir kadının iki eşi tarafından da aldatılmış olmasının çocuk ruhumda elbette ki çok ciddi yaralar açtığı bir gerçek.
Ben de senin gibi erkeklere güvenmedim, uzun yıllar. Ben de annemin gözyaşlarını, korkularını, öfkesini birebir yaşamış bir kız evlat olarak, elbette ki erkeğin eşini ve çocuğunu terk etmesine yol açan kadınlara pek de sıcak bakamıyorum, kim ne derse desin?
Ve tabii senin de dediğin gibi, erkeklere hep suçlayarak baktım. Onları hep küçümsedim, uzun yıllar boyunca kimse bende güven uyandırmadı. Ama gün geliyor, bu duyguyu sana hatırlatan birileri çıkıyor, bazı olaylar yaşanıyor, herkes aynı değildir, diye düşünmeye başlıyorsun. Ve bir de bakıyorsun ki, seni gerçekten sevdiğine inanıyorsun...
Her beraberlikte bazı beklenmedik olaylar yaşanabiliyor, ama güven duymadan sevgi olamayacağı için, kendiliğinden doğuyor bu güven yüreğinde.