Arap sokağında o cesaret var mı?

Suriye’de özgürlük ateşi düşleyenler.

Sudan’da insan hakları, Ürdün’de çok partili hayata geçiş, Tunus’ta bireyin özgürlüğünü bekleyenler.

Boşuna bekliyorsunuz. Orada “sivilleşme” dedikleri, askerin üniformasını çıkarmasından ibarettir.

Bakın işte Mısır...

Tahrir Meydanı’ndan bir halk direniyor. Ezilmekten bunalmış. Dikkate alınmamaktan, ikinci sınıf olmaktan, aşağılanmaktan bunalmış bir üniversite gençliği direniyor.

Ve işte Mübarek gidiyor.

Peki ne değişiyor?

Mübarek’in seçtiği askerler, sivilleri görevden alıp kendileri oturuyorlar.

Arap sokağındaki sivilleşme böyle mi oluyor?

Yani asker üniformasını çıkarıyor. Takım elbise giyiyor. Sonra o asker sivil elbiseyle bakan olunca, adına sivilleşme deniyor.

Bu mudur yani demokrasinin katıksız uygarlığı. Bu mudur Arap sokağındaki sivil ihtilal?�

Mesela Ürdün:

Kral yerinde oturuyor. Başbakan’ı değiştiriyor. Kral yine kral. Üniformasını çıkardı diye sivil bir başbakan.

Seçim yok. Propaganda yok. Muhalefet yok.�

Bu mudur Arap sokağındaki sivilleşme?

İşte Suriye:

- Babadan oğula bir Esat yönetimi. Baskıcı, korkutucu. Gençleri yalnızca futbol maçlarında görmek isteyen bir yönetim.

Ve daha Emirlikler, krallıklar...

Halkın oy kullanamadığı topraklardan çıkan petrol, halkların oy kullandığı demokrasilere satılıyor.

Budur işte Arap sokağındaki zengin yönetimin gizli anlaşması.

Bu yüzden boşuna beklemeyin diyorum.

Mesela Mısır’da hangi gazete şu olup biteni yazabilmektedir?

ÖLÇÜ MEDYADIR

Bunu niye mi soruyorum?

Çünkü bir ülkedeki özgürlük ölçüsü medyasının özgürlüğündedir.

Mesela Gazetecileri Koruma Komitesi’nin 2009’da hazırladığı blogger olmak için en kötü 10 ülke listesinde Mısır var.

Çünkü özgürlük yok. Özel televizyonları yok. Gazeteleri yok. Muhalif yazı yok.

Mesela Suriye:

İktidar partisi medyanın büyük bir kısmını kontrol ediyor. Esad ve ailesini eleştirmek yasak. Hem yerel hem de yabancı medyaya sansür uygulanıyor. Özel radyo ve televizyon kanallarının haber ya da siyasi içerikli yayın yapması yasak.

Diyelim ki Ürdün: Ürdün medyası yoğun devlet kontrolü altında. Sınır Tanımayan Gazeteciler’in 2010 raporu “Monarşiyi, dini, devlet kurumlarını ve bu kurumların başındakileri eleştirmek yasaktır” diyor. Muhalif gazete yok.

Yemen örneği: İstihbarat Bakanlığı bütün yayınları denetliyor, matbaaların çoğunu kontrol ediyor, bazı gazetelere finansman sağlıyor. Birçok gazeteci tutuklandı, gazetelerin ve internet sitelerinin “ulusal birliğe zarar vermek” gerekçesiyle yayınları durduruldu.

Bu liste Suudi Arabistan’dan Tunus’a, Emirlikler’den Afrika içlerine kadar uzar.

Bunları niye mi yazıyorum.

Boşuna heyecanlanmayın diye. Arap sokağındaki birkaç meydanda hareket görünce coşmayın.

Demokrasi bir uygarlıktır.

Mısır’daki gibi bir meydana çöreklenip beklemekle gelmez. Zordur. Bir kültürdür. Tarihtir, eğitimdir.

Demokrasi korkusuz bir devrimci, cesur bir demokrat olmayı gerektirir.