Aramızdaki farklar yüzünden ailem istemiyor

Güzin ABLA

İstanbul'dan Songül

Ben 21 yaşında, bir genç kızım.Bir erkek arkadaşım var ve birbirimizi çok seviyoruz. Bu arada bir ayrılıp bir barışıyoruz. Onu affediyorum. Çünkü sevgi her şeyin üstesinden geliyor. Ailem onu de tanıyor ama annem bir türlü onunla görüşmemi istemiyor. ‘Ben seni ona vermem’ diyor. Ama ben onu çok seviyorum, ailemi de bir kenara atamam, hem ailemi hem de onu kaybetmek istemiyorum. Oi Anadolu yakasında oturuyor ve ailesi bizim yaşadığımız imkanların pek azını yaşıyor. Onunla 6 senedir arkadaşız ve şu anda askerde. Bitmesine çok az kaldı. Ancak dönünce de işler pek değişmeyecek. Ailemin bu tutumunu anlamıyorum, insanlar birbirlerini sevdikten sonra paranın pulun ne önemi var? Önemli olan mutluluk değil mi?

Sevgili küçüğüm, işte senin yaşında böyle düşünmek o kadar doğal ki. Sanırım ailen de oldukça varlıklı insanlar. Şimdiye kadar pek para sıkıntısı çekmemişsin. Bu yüzden parasızlık bir hayal gibi görünüyor. Oysa senin gibi rahata alışmış bir genç kızın alıştığı hayattan çok düşük bir hayat seviyesinde yaşarken ne kadar mutsuz olabileceğini tahmin edemezsin. Sevgi ve mutluluk maddi sorunlarla boğuşmaya başlayınca birden uçup gider. İşte bunu düşünen ailen belki de senin geleceğinden endişe ettikleri için bu beraberliğe karşı çıkıyorlardır. Eğer bu genç geleceğini garanti altına almış, iyi bir işi, iyi bir mesleği varsa haydi neyse, o zaman aranızda yalnızca görgü farkı kalır, onu da sen bu beraberliğin içinde belki giderebilirsin. Ama eğer mesleği ve olanakları yetersizse sen çalışsan bile bu beraberliği götürmeniz çok zor olur. Ayrıca pek söz etmiyorsun ama, zaman zaman seni kırmış, üzmüş olmalı ki ben onu affettim, diyorsun. Güzel kızım, ailenin düşüncelerini yabana atma, biraz daha düşün istersen.