Annem büyük öğretmen

Ama söz verdim. Yazmak ve hayatın içine girmek için önce kendime söz verdim ve bu sözümden caymamak için herkesi haberdar ettim. Annemin bizleri terk ettiği günün üzerinden yedi gün geçtikten sonra dış dünya ile irtibat kuracağım, dedim. Ve şimdi kendimi zorluyorum. Meğer yedi gün bana yetmezmiş. Meğer yedi günlük zaman sadece bir an imiş. Bilemedim. Üstelik bilemediğim daha öyle çok şey varmış ki!.. Böylece öğrendim.

Zaten annem benim için hayatımın büyük öğretmeniydi. Ve bu dünyadan göçüp giderken bile pek çok şey öğretti.

Duygularımı ve öğrendiklerimin neler olduğunu merak ederseniz eğer, bu köşede zaman içinde anlatacağım. Anladıklarımı aktaracağım. Ama şimdi değil. Şimdi sadece başka türlü bir hal yaşıyor olduğumu anlatabilirim, o kadar. Şimdi kelimeleri dizecek ve anlamlı sözcükler üretecek durumda değilim.

Fakat bütün bunlara karşılık üç gün önce yazdığım şiiri aktaracağım. Üstelik yıllar var ki, şiirden uzaklaşmıştım. Tek bir dörtlük bile yazmamıştım. Fakat üç gün önce gecenin ilerleyen saatlerinde bir mesaj aldım. Dışarı çıkmamı ve hayatın içine girmemi söylüyordu. 'Seni seviyoruz, aramıza gel' diyordu. En altta, Altın Işık imzası vardı ve mesajı gönderen bilinmeyen bir telefon numarasıydı. Fakat içimdeki gizli potansiyeli tetikledi ve hemen bir dörtlükle cevap verdim. Karşılığında gelen 'eyvallah' mesajı beni harekete geçirdi ve dörtlüğü tamamladım. Aynen şöyle;

'Ne içindeyim hayatın ne de dışında

Kelimeler aleminin tam ortasında

Düşünceler arasında gezinen

Anlaşılması zor bir seyyahım ben

* * *

Hayatı yaşar iken kavrayan

Ölür iken öldüğünü anlayan

Kelimelerin bittiği anda

Anı yakalayan bir tüccarım ben

* * *

Kendimde tutmam öğrendiğimi

Alır-satarım tüm bilgileri

Böylece dolaşırım bütün alemi

Alemler handır bana bir yolcuyum ben

* * *

Yetmiş iki bin alemin yarısını dolaştım

Hanlar gönül kapımdır hancılar arkadaşım

Yolcu yolunda gerek dostumdur yoldaşlarım

Dostlar kendi yoluna bir garip yolcuyum ben.