'Ölü Vadi'de ilginç macera

Afrika yollarına yeniden düştüğümüzde rotamız Güney Afrika, Zambiya, Zimbabve ve Botsvana’nın ardından Namibya oldu. Ülke bütün doğal güzelliklerini özenle önümüze serdi. Listenin en başında da uzun zamandır merak ettiğimiz Deadvlei yani ‘Ölü Vadi’ vardı. İskelet sahili, Etosha Milli Parkı ve Namib Çölü gibi pek çok özel noktaya sahip ülkenin belki de en özel yeri ‘Deadvlei’ yani Ölü Vadi… Peki Ölü Vadi’nin hikâyesi nedir ve buraya nasıl gidilir? İşte Ölü Vadi ile ilgili tüm detaylar…

Hani bazı yerler vardır ya, önce adını duyarsınız, araştırırsınız, merak edersiniz, sonra kitaplar karıştırırsınız, fotoğraflarına bakarsınız.

Karşı koyulmaz bir keşif hissi süzülür zihninize. Seyahat etmenin en büyük motivasyonu da bu değil midir zaten?

Dayanılmaz, söz geçirilemez, dindirilemez merak hissi. ‘Başka Türlü Macera’ olarak bizim için her daim çekici Afrika yollarına yeniden düştüğümüzde rotamız Güney Afrika, Zambiya, Zimbabve ve Botsvana’nın ardından Namibya’ya düştü ve bu güzel ülke bütün doğal güzelliklerini özenle önümüze serdi. Listenin en başında da uzun zamandır merak ettiğimiz Deadvlei yani Ölü Vadi vardı.

Kara kıtanın güneybatısında yer alan Namibya aslında epey hüzünlü bir hikâyenin kahramanı.

Tarih sahnesine öncelikle 6 bin yıl önce çıkan bu topraklarda avcı-toplayıcı toplulukların izleri halen kolaylıkla görülebiliyor.

Yakın tarihte uzun süre Alman ve Güney Afrika’nın sömürgesi olarak kalan ülke bağımsızlığını oldukça yakın bir tarihte, 1990’da ilan etmiş.

Sadece 2 milyon kişiyle Moğolistan’dan sonra dünyanın en az yoğunluklu nüfusuna sahip Namibya aslında oldukça geniş topraklara sahip.

İnsan sayısı az olunca doğal güzellikleri de o kadar fazla oluyor tabi ki. İskelet sahili, Etosha milli parkı ve Namib çölü gibi pek çok özel noktaya sahip ülkenin belki de en özel yeri ki kendisi Deadvlei yani Ölü Vadi.

Fotoğrafçıların rüyası olarak bilinen bu meşhur vadiye gelmek aslında pek de kolay değil. Zira Namibya yollarının bir kısmı asfalt olsa da büyük çoğunluğu toprak ve bu yollarda ilerlerken meraklı gözlerle sizi izleyen zebralarla ya da antiloplarla karşılaşmak mümkün…

Başkent Windhoek’dan çoğunluğu bu toprak yollar üzerinde geçen yaklaşık beş saatlik bir yolculuğun ardından Solitaire kasabasına yani Namib-Naukluft Milli Parkı’na ulaşmadan önceki son yerleşim yerine ulaşmak mümkün.

Ardından da bir saatlik bir yolculuk sonrası milli parkın kapısına varılıyor. Konaklamak için en uygun yer de burası, etrafta her bütçeye uygun seçenekler mevcut. Genellikle bütün opsiyonlar uçsuz bucaksız Namib Çölü manzaralı, dolayısıyla yıldızlarla dolu gecelerde rüyalara dalmak mümkün.

Milli parka giriş için en uygun zaman gün doğumuyla beraber. Zira ışığın en güzel olduğu saatler de bunlar. İçeriye adım atmamızla beraber bizi keskin kıvrımlı yüksek kum tepelerinin kırmızıya çalan etkileyici görüntüleri karşılıyor.

Bazı tepeler şekilleri itibariyle oldukça meşhur ve milli parkın girişine olan mesafeleriyle adlandırılıyorlar, örneğin Dune 45 yani 45 numaralı kumul parkın girişine 45 kilometre mesafede olduğu için bu adı almış.

Pek çok gezgin esen rüzgârla beraber etrafa savrulan kum taneleri arasında tepelere tırmanıyor. Amaç en güzel kareyi yakalamak, zira görüntüler inanılmaz. Biz de birkaç kumula tırmanıp nefes nefese kaldıktan sonra asıl hedefimiz Ölü Vadi’ye doğru yola çıkıyoruz.

Bir noktada aracımızı da bırakıp yaklaşık 1.1 kilometre yürümemiz gerekiyor çünkü kumların içinde araçların ilerlemesi imkansız. 15 dakikalık yürüyüşün sonunda etrafını turuncu kum tepelerinin çevirdiği, kil kaplı beyaz tabanında 900 yıllık ölü akasya ağaçlarının ısrarla dimdik durduğu muhteşem Ölü Vadi’ye ulaşıyoruz. Görüntü inanılır gibi değil.

Ölü Vadi’nin hikâyesi de biraz hüzünlü aslında, bizim pek görmediğimiz, yaşamadığımız, hissetmediğimiz küresel ısınma zamanla suyla kaplı bu vadiyi yavaş yavaş öldürse de şimdilerde muhteşem bir görüntüye de neden olmuş.

Zamanında milli park boyunca akarak Atlantik okyanusuna dökülen, hatta taşarak vadileri dolduran Tsauchab Nehri yağmurun da katkısıyla beraber bölgede akasya ağaçlarının büyümesine izin vermiş.

Ancak iklim değişikliğiyle beraber su bölgeden tamamen çekildiği gibi yoğun rüzgarın da etkisiyle kum tepeleri etrafı çevirerek suyun erişimini tamamıyla engellemiş ve bölgede çok sert bir kuraklık hakim olmuş.

Bu kuraklık vadiyi tam anlamıyla öldürmüş, öyle ki hayatını tamamlayan akasya ağaçlarını doğaya karıştıracak olan bakteriler bile yok olmuşlar.

Buna bir de yoğun güneş etkisi eklenince ağaçlar kurumuş ve bir nevi ölümsüz hale gelmişler.

Vadide dolaşırken etrafı izlemek, ağaçları, kum tepelerini yakından görmek adeta bir yağlı boya tablonun içinde yaşamak hissini veriyor.

Görüntü muhteşem olsa da küresel ısınmanın sebep olabilecekleri hakkında fikir vermesi adına oldukça ürkütücü.

Tekrar tekrar hatırlamak, hatırlatmak gerekiyor. Bu dünya bizim; doğaya, ağaçlara, ormanlara, su kaynaklarına sahip çıkmak zorundayız, aksi halde sonumuzun Ölü Vadi gibi olacağını görmek çok zor değil.