Farklı bir sonbahar rotası: Munzur Vadisi Milli Parkı

Klasik sonbahar rotalarından sıkılanlar için harika bir önerim var. Tamamen tesadüf sonucu Munzur Vadisi Milli Parkı'nda buluverdim kendimi. Tunceli-Ovacık arasında uzanan Munzur Vadisi'nde 42 bin hektarlık bir alan 1971 yılında milli park olarak ilan edilmiş. Türkiye'nin en büyük milli parklarından biri burası... Her yer rangârenk ve keşif için sizi bekliyor. İşte size Munzur Vadisi Milli Parkı gezi rehberi...

Fotoğraflar: Bahar Gündoğdu

Batman'daydım ve araçla bölgenin etkileyici manzaralarından Tunceli'ye ulaştım. Arkadaşım Tunceli'nin Karacabörük köyünden çıkıp Sorbon Üniversitesini bitirmiş ama köyünden hiç kopmamış biri.

Beni köyüne davet ettiğinde yolculuklarımdan bitap düşmüş geri dönmeyi düşünüyordum. "Hafta sonu bizimle gel, Elazığ havaalanından dönersin" deyince enerji doluverdim. İlk başta bu kadar muhteşem olabileceği konusunda bir fikrim yoktu. Altı üstü köye gidiyorduk işte...

Tunceli'ye Elazığ'daki havaalanından ulaşılıyor. Arabasız gelenler Havaalanından araç kiralayabilecekleri gibi, Elazığ havaalanından Tunceli vipten ön rezarvasyon kaydıyla 20 liraya Tunceli'ye ulaşabilirler.

Kutu deresi tarafı yaz aylarında plaj olarak kullanılıyor. İlk önce Kutu deresine gidiyoruz. Bu mevsimde bile ayaklarımı suya sokmak çok zor olmuyor. Sonbahar tüm ihtişamıyla gözlerimizin önünde…

Dere kenarlarında yer yer restoranlar var. Bir tanesine girdiğimizde bahçesinde Can Yücel'li, Tuncel Kurtiz'li , Che Guevera'lı, Yılmaz Güney'li fotoğraflar ve sözleriyle karşılaşıyoruz. Suyun içindeki balıkları gözle görmek mümkün.

Sonrasında Tunceli merkezdeki Palavra meydanındayız. Manzara muhteşem. Munzur çayı Tunceli merkezin içinden geçiyor. Etrafındaki dağlar göğe uzanıyor. Tam bu noktada çay içebileceğiniz, yemek yiyebileceğiniz yerler var. Manzaranın ve güzel havanın tadını çıkarabilirsiniz.

Merkeze girerken ve çıkarken kontrol noktalarından geçmeniz gerekiyor. Sonrasında sonbaharın bin bir tonu sapsarı, kızıl, yeşil renkleriyle Munzur çayının duru suyuna, dağların uçsuz bucaksız mavi göğe uzanmasına şahit oluyorsunuz.

"Ah hava sıcak olsa da ben şu suya atlayabilsem" düşünceleri kafamda, hava da bizden yana aslında, güneşli son günlerin tadı damağımızda çocuklar gibi şen bir gün geçiriyoruz. O kadar çok fotoğraf çekiyorum ki, zaman nasıl geçti anlamıyoruz. Oysaki acıktık.

Munzur çayı üzerindeki ‘Dikilitaş Restoran’a gidiyoruz. Öncesinden duyduğum kara balık yeme peşindeyim. Şükür ki var… Oldukça lezzetli geldi bana. 20 lira civarı bir porsiyon. Suyun üstündeki balkonunda kara balıkları tatmak, cam terastan altımızda yüzen balıkları izlemek, biraz ötedeki asma köprüyü seyretmek, manzaranın ve sohbetin tadını çıkarmak paha biçilemez.

Aklımda o asma köprüye çıkmak var. Kalkar kalkmaz kendimize bir köprü buluyoruz.

Burada aslında meşhur olan mavi köprü ama onun metal görünümü yerine asma köprüyü tercih ediyorum ben. Girişindeki tablo gibi manzara beni benden alıyor.

Ovacık'taki Küba cafeyi gidip görmelisiniz. Che ve Fidel fotoğraflarına bakmak, sözlerini okumak, sadece kadınların işlettiği bu yerde bulunmak çok keyifli. Ovacık'ta bir de kayak merkezi varmış. Tunceli'de dağcılık, treking vs. faaliyetleri de bir hayli yaygın.

Her mevsim Tunceli dağlarına tırmanma faaliyeti çok ilgimi çekiyor. Bahara yazdım listeye. Ters laleler varmış, onları görmeye mutlaka gelmeliyim. Pek çok bitki örtüsü, nadir bulunan huş ağacı, çok çeşitli yaban hayvanı bu coğrafyada bulunuyormuş.

Munzur dağlarının üzerinde 2000-3000 metrelik zirvelerdeki krater gölleri, Ovacık tarafında kaynayan gözeler, kanyonlar, vadi boyunca dökülen şelaleler burayı eşsiz kılıyor.

Fotoğraf grupları için oldukça ilgi çekici, sıradan rotaların dışında muhteşem bir coğrafya burası.

Milli park alanı içinde kamp, piknik, balık tutma ve doğa yürüyüşlerinin yanında rafting yapma imkanının da olduğu söyleniyor.

Her şeyi yaptığımıza göre köyümüze geri dönüp yanan sobada ısınıp bahçeden toplanmış ürünlerden yapılmış yemekleri yiyebiliriz.

Karabörük köyü zamanında boşaltılan köylerden biri ve sahipleri artık evlerine geri dönüp hiç değilse yazlarını köylerinde geçiriyorlar.

Yıkılmış evlerin yanında yeni evler yapmışlar. Eski ve yeni evler iç içe. Yaşanmışlıklara tanık yıkık dökük evler.

Ceviz, elma, ayva ağaçları… Üstleri dolu. Hiçbir şey ziyan edilmiyor.

Azıcık kalmış üzüm bağlarından toplanan çok nadir bulunan üzümlerden şarap yapıyorlar. Posasından pestil.

Kavunların çekirdekleri kurutuluyor. Elma sirkesi yapmayı öğreniyorum. Hummalı bir çalışma var kış için.

Sessiz sakin kafamı resetlediğim, vücudumu toprakladığım, çalıştığım ama bundan mutlu olduğum hayattan çaldığımız birkaç gün ama paha biçilemez.

Kırk yıl düşünsem gideyim diye düşünmediğim şehir bana unutamayacağım günler ve dostluklar veriyor.

Mutlaka burayı listenize eklemelisiniz hiç pişman olmayacaksınız...