1 yıl önce

Yani tam bu günler.

Seçim olacak, herkes hür iradesiyle oy kullanacak ve bütün krizler aşılacaktı. Evet, Türkiye 22 Temmuz’a odaklanmıştı.

Çünkü seçim ümittir, seçim çaredir. Seçim, daima taze bir başlangıç’tır.

***

Geçen sene bugün.

Tam bu günler.

“Kime oy vereceğiz” diye herkes birbirine soruyordu.

Bir arkadaşım cebinden bir kağıt çıkardı, kamuoyu araştırmalarındaki son durum diyerek bana uzattı. Baktım, en tepede yüzde 48 yazıyordu.

Daha neler... Epey güldüm.

***

Sonra 22 Temmuz geldi... Sonuçlara bakıp tam herkes birbiriyle tartışıyordu ki ve herkes tam birbiriyle didişiyordu ki, Başbakan balkona çıkıp bir konuşma yaptı.

Evlerdeki tansiyon birdenbire düştü. Kırgınlıklar bitti, öfkeler dindi.

Hep öyle gidecek zannettik.

***

Bir yıl önce, bir yıl sonra.

Neredeydik? Şimdi neredeyiz?

1 yıl önce bugünler, Ergenekon Destanı yoktu, kapatma davası yoktu, medya orduları henüz karşılıklı mevzilenmemişti.

Yarın öbürgün seçim olacaktı.

Seçim daima ümittir. Çaredir.

Taze bir başlangıçtır.

Ne bileyim ben.

Öyle zannettik.

***

Gelecek sene bugünler, nerelerde olacağız acaba?

Tek ümidim:

Bundan kötüsü olmaz.

Çünkü şu anda, sinir sistemlerimiz çökmüş, morallerimiz yıkılmış, birbirimize güven duygumuz dibe vurmuştur.

Demek ki, bundan kötüsü olamayacağına göre, her geçen gün biraz daha iyi’ye gideceğiz.

Tıpkı yüzgöz olmuş evliliklerin artık kerhen devamı gibi...

Kimse yıkamaz.

Anlaşıldı mı?